Γ12, στάση 12

Μαυροφορούσα κατά μια συνήθεια θρήνου

ήρθα να σε βρω. Μου πρόσφερες κρασί

να πιω και μαύρη σοκολάτα

έμεινα μέρες, μήνες, χρόνια εδώ

σκαλίζοντας τη φωτιά που ανάψαμε

παίζοντας παιχνίδια με λέξεις 

τρυφερότητα και σκληράδα

ερωτευτήκαμε βαθιά και πολύ

με αγάπησες, σε αγάπησα

γεννήσαμε ένα παιδί που 

δοκιμάζοντας αέρινους φθόγγους 

τονίζει τις νέες μας ιδιότητες

επικαλείται το φως , μαζεύει νότες
και χρώματα ,μας ενώνει ξανά

το τώρα μας βρίσκει σε ένα ολοκαίνουριο παλιό

να χτίζουμε ζωή σε σταθερό χώμα,
μια τριάδα αδιαίρετη, ενωμένη με ονειρικό νήμα
σε ζεστό ιστό συνεχίζουμε