η ιστορία κρατάει χρόνια
σαν βελόνα πάνω σε δίσκο
σαν ακατάλυτη πίστη ή κινούμενη άμμος
αδύνατον να μην λουφάξω στο παρελθόν όπου καταπίνω τον φόβο και φτύνω κόκαλα
είμαι αχόρταγη σαν κουτάβι
όλο τρέχω για να ζήσω πιο πολύ,
πιο πολύ από εκείνο το παιδί
που του ‘κλεψε ο μπάτσος τη ζωή σαν να ‘ταν κέρμα
δεν θα σας πω τίποτα σαν την αλήθεια
γιατί θα σας κάψει μαμά, μπαμπά
όπως η σφαίρα που του τρύπησε τον θώρακα
μπορούσα να βάλω το δάχτυλό μου μέσα στην κόκκινη τρύπα
κι αυτό προκαλεί έγκαυμα στην ψυχή
πιο πολύ απ’τις φωτιές που κύκλωναν την πόλη
πιο πολύ από το ξύλο των γκλοπ
δεν θα σας πάρω κρίμα στο λαιμό μου
θα ζήσω θα ζήσω
όπως θέλω θέλω θέλω
πνίγηκα, λίγο νερό, τα χημικά
“μαμά,μπαμπά, συγγνώμη, αλήθεια, τι θα ήσασταν χωρίς εμένα;”
ο Αλέξανδρος ήταν δικός μας
μ’ εκείνου το αίμα γράψαμε την πόλη
και οι ησυχασμένοι ακόμα αναρωτιέστε
γιατί κάηκε το δέντρο στο Σύνταγμα