Το κορίτσι είχε δυο χοντρές πλεξούδες
σαν μέλι και σαν χρυσή κλωστή
τις έκοψε και τις αποχωρίστηκε
βίαια όπως τα βατόμουρα
τον μίσχο τους
ένα κρύο πρωινό
πριν το μάθω,της δώρισα
δυο κοκαλάκια για τα μαλλιά
το μόνο που σκεφτόμουν
ήταν αυτά, τα μαλλιά της
που τα τύλιγε σαν παλτό
γύρω απ’τους ώμους ή
τα στόλιζε λουλούδια
τυφλώθηκα από την ομορφιά και
την στιλπνότητά τους
έκανα ένα δώρο που την πόνεσε
-κι άλλο, την πόνεσε, κι άλλο!-
ένα δώρο άχρηστο
δεν με κατάπινε η γη;
από τότε
καλώ τα πνεύματα των μητέρων μας
κάνουμε ξόρκια
για να πατάει χωρίς πόνο
να αναπνέει χωρίς κόπο
να γελάει χωρίς λυγμό
για να φυτρώσουν οι πλεξούδες
να διώξουν
τις τρομερές της ώρες
και να στολιστούν
τα κοκαλάκια
ξέρω πως δεν χρειάζεται
ανόητα ψιθυρίσματα
αλλά πονάω που νιώθω ανήμπορη
να δώσω λύσεις
Μα , ας το πω,
στο διάολο η δική μου ανημπόρια
αυτό είναι ένα ποίημα για εκείνη
που είναι φάρος για τον δικό μου ζόφο
και θέλει να ζήσει
τη στιγμή που άνθρωποι
(όπως εγώ)
μπορούσαν με μια χούφτα χάπια
να πετάξουν τη ζωή τους
στα σκουπίδια
όπως θα έκαναν
με ένα ζευγάρι πολύχρωμα
άχρηστα
κοκαλάκια
(Αύγουστος 2022, Κρήτη, Νότιο Ρέθυμνο -
για την Δανάη)