Όταν γύρισα απ’τον χαμό 

τράβηξα τις κουρτίνες, γέμισα το ποτήρι με κίτρινο αλκοόλ κι άναψα ένα τσιγάρο 

ήμουν άλλη ,θα έπρεπε να ξανά συστηθώ 

Τι έκαναν όλοι κατά την απουσία μου 

όσο στριφογύριζα στο αποστειρωμένο κρεβάτι 

και μιλούσα για μένα και τις πράξεις μου

δεν ξέρω

Συνέχισα σε έναν ίδιο δρόμο από τότε 

μα πάντα επιστρέφω στον καναπέ που καλοδέχτηκε την πικρή γνώση

αντί να βρω το κουράγιο να τον διαλύσω 

να του βάλω φωτιά

και σε εμένα μαζί

δεν έκανα τίποτα 

Γιατί πρέπει, είμαι υποχρεωμένη να ζω καλά 

να χαίρομαι και να προχωράω μπροστά 

τα τσουβάλια της θλίψης να αφήσω κάπου πίσω

σε έναν άχρονο τόπο όπου δεν θα μπορώ να επιστρέφω και να τα μυρίζω

Κάθε χρόνο γιορτάζω τα γενέθλιά μου δυο φορές από τότε · την μια γίνομαι παιδί και μεγαλώνω από την αρχή ενώ την άλλη συνεχίζω από εκεί που έμεινα 

Αυτός ο δυϊκός εαυτός δεν ξέρω πως θα τα καταφέρει μπουσουλώντας ή τρέχοντας 

νιώθω πως πάντα κάτι θα του λείπει

Κάτι που για να το περιγράψω είναι δύσκολο 

γιατί δεν ίπταται , ούτε κολυμπάει, δεν γελάει ούτε κοροϊδεύει.

Πως να περιγράψεις την ψυχή που κόντεψες να χάσεις;