Αυτό που ζούμε θα μελετηθεί

σαν η ψυχική καταρράκωση

του σύχρονου χόμο σάπιενς

της οικογένειας που στοιβαγμένη μέσα σε ένα

τσιμεντένιο κουτί με μη επαρκή χώρο και αέρα 

αργοζεί για να αργοπεθάνει μέσα στο ίδιο κουτί 

λίγα χρόνια αργότερα ή και τώρα 

έχοντας εκχωρήσει τα πάντα : 

δικαιώματα, την ζεστασιά, την αγάπη, τη σχέση με τη φύση,

την ηλιαχτίδα, τον θρήνο

Υπάρχει χώρος για αντισηψία, μα πόση

ειρωνεία αφού μέσα ήδη σαπίζουμε

και το αλκοόλ έχει απαγορευτεί σχεδόν ως ανήθικο. 

Τρώμε και τρώμε και καταναλώνουμε

 ιντερνετικά προϊόντα και γινόμαστε όντα μορφωμένα 

τόσα βιβλία μουρμουρίζουν δίπλα και πάνω

στα κομοδίνα σαν ινσταλέισιον

εγκαταστάθηκε η ατομική ευθύνη στο λεξιλόγιο

λέμε πρώτα αυτή κι ύστερα το πάτερ ημών 

διατηρώντας μαζί με την πατρίδα αλώβητο και

 αποστειρωμένο το τρίπτυχο

τα φέρετρα τα τυλίγουν σαν σάντουιτς για να μην ανοίξουν 

και οι αγκαλιές δεν ζορίζουν τις άγκυρες που

έχουμε πια για χέρια.