Σελίδες

Δεν έχω κανέναν θυμό για τους ποιητές 

μόνο για το φύλο τους 

ακόμα ψάχνουμε στα αζήτητα γυναίκες 

που έγραφαν ταυτόχρονα με επικές φιγούρες 

γυναίκες που έκρυβαν σε μπαούλα ή στο χώμα 

τους καρπούς του λόγου τους 

όπως πιθανόν να έθαβαν 

ανεπιθύμητα μωρά

που άφηναν ατάιστα ή έπνιγαν με μαξιλάρι

τώρα που έχουν αλλάξει τα πράγματα 

τώρα βγαίνουμε στο φως 

λέμε τα πράγματα δηλώνοντας το όνομά μας 

το φύλο μας, χωρίς φόβο, με διαρκή φόβο 

μην και δεν φανεί επιτέλους η αλήθεια• 

η ποίηση είναι και δίκη μας υπόθεση 

ο σπαραγμός, ο πόνος, η απελπισία, η μούσα έρχεται και στα δικά μας γραπτά 

τα πασαλειμμένα θυμό 

αναπνέει και ζει η ποίηση μέσα από εμάς 

τις γυναίκες

αυτό δεν είναι προνόμιο αλλά κόπος