Καμία δεν θα μιλήσει ανοιχτά 

αφού μας θέλουν σε ένα ροζ σύννεφο ή

έναν βωμό να μας λατρεύουν 

σαν τοτέμ

όχι αγκαλιά με τη λεκάνη να 

βγάζουμε τα σωθικά μας 

οι μυρωδιές είναι ανεκτές

τα τρυπήματα με ινσουλίνη σε μια 

κοιλιά μπαλόνι, επίσης 

οι σπασμένες φλέβες από τις βελόνες 

ή το να ασθενείς χωρίς φάρμακα 

μια αναίτια εγχείρηση για να 

βγάλουν το μωρό νωρίτερα 

το μωρό που δεν θα δούμε 

-ίσως μόνο για δέκα λεπτά-

και ύστερα με μάσκες και ρόμπες 

να προσπαθούμε να θηλάσουμε 

ενώ έχει ήδη ταϊστεί 

προηγουμένως έχει πλαντάξει 

στο κλάμα -μόνο- 

είμαστε υπερβολικές λεχώνες

που ζητάμε να μας αντιμετωπίζουν 

ανθρώπινα - όχι 

σαν κομμάτια κρέατος -

πληρώνουμε αδρά να μας ξεγεννήσουν

στα άδυτα πεντάστερων νοσοκομείων 

αλλά αυτά πως να ειπωθούν 

μια μέρα που τα λάθη όλα 

σβήνουν με ένα μπουκέτο λουλούδια;