Γράφω ένα ποίημα την ώρα που
ψήνονται τα φασολάκια ή λίγο πριν
δράσει το σπρέι που έριξα
στο καπάκι της λεκάνης
Γράφω μέσα από τα δόντια μου
όσο σημειώνω τη λίστα με τα ψώνια,
όταν απλώνω ή διπλώνω
τα ρούχα, κάνω μπάνιο
το παιδί ή πάω βόλτα τον σκύλο
γράφω στην αναμονή για τον γιατρό,
στο μετρό, σε ένα πεζούλι με σκουπίδια
ολόγυρα στο κέντρο της Αθήνας
με ένα φαγωμένο μολύβι ή στύλο μπικ
γράφω σαν αληθινή συγγραφέας
μπροστά από ένα παράθυρο
που ο ήλιος το λούζει με εξαίσιο φως
ενώ είμαι με το μαλλί κότσο,
κολάν, ένα βελούδινο σακάκι
-όλο σκόνη- και τρέχω κάθε τόσο
έξω από το σπίτι
για σεμινάρια και φωτογραφίσεις
δεν έχω ένα δικό μου δωμάτιο
(μόνο μέσα στο μυαλό μου)
δεν έχω γραφομηχανή
(αλλά ένα μικρό μαύρο μπλοκάκι)
μου λείπει ένα καλό λεξικό,
μια Olivetti και το κύρος της
αλλά καλύτερα που μπορώ
με τα λίγα μου να γράφω
σημαίνει πως το θάρρος ζει
και η πνιγμονή λόγω
κατάποσης φόβου και κομπασμών
εκλείπει
έχω δέκα καλά χρόνια ακόμα
θα γράφω μέχρι να λιώσουν
οι ιδέες μου
θα γράφω στο μετρό, στην αναμονή
για τον γιατρό, σε ένα πεζούλι με περιστέρια
που βομβίζουν ολόψυχα
στο κέντρο της Αθήνας