έτσι ολόσωμα σε αγαπώ που
όταν σε μαλώνω αρρωσταίνω
ανακατεύεται σαν νερόμυλος το στομάχι μου
το κεφάλι θέλει να εξοριστεί σε ένα πιο ήσυχο μέρος
Δεν αντέχεται η θλίψη σου γι'αυτό το νυχτολούλουδο που δεν καταδέχτηκα να σου κόψω τέσσερις και μισή το πρωί
τα αναφιλητά σου μικρά και κοφτά
η αδυναμία με έπνιξε μέχρι το ξημέρωμα
Σε μάλωσα για κάτι τόσο ταπεινό όσο
ο ύπνος μου, ο εγωιστικός μου λήθαργος και
η διακοπή του
κι εσύ είπες το επόμενο πρωι:
"είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου".