Η φυγή που ως αυτή τη στιγμή με ορίζει θα είναι αυτά ακριβώς τα φτερά των λέξεων.
Ζω, δεν ζω, ζω, δεν ζω, ζω τσαλαπατημενες λέξεις στα ημερήσια πατώματα, όλα κουλουβάχατα με παιδικά παιχνίδια, γέλια και λυγμούς, ματαιώσεις, κομμάτια ροδάκινο, σκυλίσια πατούσια. Η ζωή είναι εξωφρενική και γι' αυτό είναι αυτή που είναι. Έτσι κι εγώ έγινα τώρα η εαυτή που έγραψε και έστειλε ένα υλικό για μετάγγιση σκέψης και συναισθημάτων καθώς αυτές ακριβώς οι τράπεζες των ανθρώπων διαρκώς χρειάζονται αποθέματα.
Η φυγή μου μού δίνει αυτάρκεια και την αγαπώ για την αλήθεια της. Δεν με νοιάζει αν λένε ή τί θα πουν οι πιθανοί κακεντρεχείς, πως θα με κρίνουν, είμαι εδώ από καθαρή τύχη και ο φόβος που κατάπια για χρόνια αντί να με αποτελειώσει με άλλαξε. Μπορώ να το πω πως πια δεν φοβάμαι· η ζωή είναι ένα τόσο δα πέρασμα, μια ανοιχτωσιά, ένα μοίρασμα.
Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στον κήπο ενός μαγαζιού στην Κρακοβία που βρέθηκα να κλαίω ανάμεσα σε λουλουδιασμένα φυτά (ορτανσίες ήταν; ), είχε λίγο βρέξει και μύριζε τόσο όμορφα έντονα το χώμα , με κοιτούσε ένα παιδί με κιπά και μπούκλες, με δυσκολία ανακαλώ πως ήταν ζωγραφισμένο στον τοίχο και δεν ανοιγόκλεινε αυτά τα διαπεραστικά ασπρόμαυρα μάτια στ' αλήθεια. Ήμουν μόνη με όλο το βάρος μιας μητρότητας και αστείρευτης αγάπης να με φέρνει πιο χαμηλά, στο ύψος των λυγισμένων γονάτων κι απλώς έσπασα για λίγο. Από τότε προμηνυόταν η κρίση του επόμενου Μάη, σκέφτομαι εκ των υστέρων. Και βέβαια μερικές φορές τα πράγματα δρομολογούνται χωρίς καν εσύ να βάλεις το χέρι σου· βάζει η ζωή το δικό της ούτως ή άλλως.
Από τότε έγραψα ό, τι πιο αληθινό και μύχιο είχα και κατά μία έννοια καλύτερα που δεν έκανα νωρίτερα την απόπειρα έκδοσης όπως με τεράστια σιγουριά είχα διατρανώσει σε μια συνέντευξη σχετική με τη φωτογραφία.
Το να αναγνωρίζει κάνεις ένα ταλέντο στον εαυτό του, όταν όλη τη ζωή του έψαχνε γι'αυτό σε λάθος δρόμους, τόμους και αμφιθέατρα είναι σημαντικό όσο η ανάσα κι εμένα πια με καλύπτει αυτή μου η διαπίστωση.