Το παρελθόν είναι εκεί που είναι. Συνέβη. Κι αν ακόμα συμβαίνει είναι επειδή οι αναμνήσεις που μας αφήνουν κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο δυνατές, σαρωτικές σχεδόν, ώστε δεν μπορούμε με τίποτα να προχωρήσουμε μπροστά, να τινάξουμε από τους ώμους την αύρα και την επίδρασή τους. Ο Στέλιος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος. Υπέροχος, φωτεινός, δοτικός, μαγικός άνθρωπος. Που αφέθηκε να φύγει από πολλά χέρια, πριν καταλήξει με ελεύθερη βούληση κι όχι από κάποια πλάνη του μυαλού του, στα δικά μου και στις μέρες μας έμειναν αυτά τα χέρια πιο μικρά, να κρατούν ευλαβικά τα λόγια και την εικόνα του. Τη λανθάνουσα εικόνα του. Γιατί αυτό που είχε στο μυαλό του ο κάτοχος (ή οι κάτοχοι) των χεριών για εκείνον, για τον Στέλιο, πρέπει να υψωθεί σε νιοστή δύναμη για να το συλλάβει οποιοδήποτε μυαλό πλέον.
Μια αγάπη έντεκα χρόνων θρέφεται επαναληπτικά με λέξεις, τελετουργικά, χάδια, αγκαλιές, διαφωνίες. Είναι δύσκολη και μαθαίνει να αντέχει σε πολλές κακουχίες, κυρίως ψυχικές. Μια αγάπη και μια κοινή ζωή έντεκα χρόνων προϋποθέτει πηγαίο σεβασμό. Είναι κι εύκολη πολλές μέρες, γιατί ρέει σαν πηγαίο νερό αβίαστα κι ορμητικά. Όταν δε, γεννιέται ένα πλάσμα από όμορφο και ακατάλυτο, λυσιμελή έρωτα τότε η αγάπη αφορά και λέξεις πιο βέβαιες όπως : εμείς.μαζί.μέχρι.
Η αγάπη γενικά κι αόριστα, ρέει, κυλάει, ποτίζει, ξυπνάει. Η αγάπη η ιδανική, η εξιδανικευμένη ίσως, μας παρακινεί να γράφουμε ακατάληπτα, επειδή η ζωή που ζούμε είναι τρύπια, με κενά που δεν μπορεί να γεμίσει κανένας άνθρωπος που είναι έστω και δίπλα μας, γιατί άθελά μας (ή και με πλήρη συνείδηση) τον συγκρίνουμε με εκείνη την αγάπη.
Η αγάπη βέβαια για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, όταν δίνεται διαρκώς και αδιάλειπτη, από κοντά, με πράξεις, με δημιουργία, με έρωτα, με στοργή, με πόνο ακόμα, η αγάπη τότε είναι τρανή. Δεν χρειάζεται καμία επιστολή του παρελθόντος να την αποδείξει με πολεμικές ιαχές. Χρειάζεται μόνο αυτά τα αγαπημένα μάτια να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της.
Τα δικά του μάτια, του Στέλιου ανταποκρίνονται τώρα και πάντα σε αυτήν μου την αγάπη. Κάποτε κι επειδή εγώ ήμουν εχθρός μου, λόγω δικών μου άλυτων εσωτερικών ζητημάτων, αναλώθηκα τόσο σε παρελθοντικές στιγμές και συγκρίσεις που με οδήγησαν σε μια βίαιη θλίψη και ωρίμανση. Πια μου είναι ξεκάθαρο πως δεν υπάρχει λόγος να συγκριθώ και να αντιταχθώ σε όσα ήδη έχουν συμβεί, έχουν υπάρξει σαν παραμύθι, έχουν γίνει αντιληπτά από και μέσα σε ανθρώπους, έπρεπε να τα πολεμήσω όλα αυτά και να βγω νικήτρια σε μια μάχη της φαντασίας μου. Τώρα και μέχρι, γνωρίζω ως τα μύχια της ύπαρξής μου, πως αυτός που με αφορά είναι εδώ, δίπλα μου, φρουρός μου, εγώ φρουρός του, αγαπιόμαστε, μισιόμαστε, ερωτευόμαστε στον δικό μας χωροχρόνο κι αυτό δεν αφορά κανέναν και δεν κινδυνεύει - φυσικά - κι από κανέναν.