Προσπαθώ, με κόπο είναι η αλήθεια, να διαμορφώσω ένα δωμάτιο σαν αυτό στο Μονκς Χαουζ καθώς η εικόνα και η αίσθηση του πώς θα ένιωθα αν ανέπνεα εκεί μέσα, αν έγραφα όσα σκεφτόμουν καθισμένη στο λιτό ξύλινο τραπέζι , αν απλά ρέμβαζα με το πλάγιο φως να με μαγνητίζει, είναι μοναδική και ξεχωριστή.
Προς το παρόν, το δωμάτιο υπάρχει στο μυαλό μου, αφού στο υπόλοιπο σπίτι ατενίζει κανείς ένα χάος από υφές και όγκους. Είναι ξαφνικά ένα σπίτι τόσο πολύχρωμο και ζωηρό, τόσο κιτς που δεν θα μου άρεσε καθόλου αν μου το πρότειναν για να φιλοξενηθώ, μα ακριβώς γι'αυτή του τη μοναδική ετερογένεια το αγαπώ. Είναι το σπίτι μου,το σπίτι μας που μας στεγάζει και ζει για μας.
Δεν έχω άλλο μέρος κοντινό μου, για την ώρα , όπου μπορώ να νιώθω έτσι κι αυτό όση ασφάλεια με γεμίζει ταυτόχρονα είναι ανησυχαστικό. Ωστόσο, το δουλεύω μέσα στο μυαλό μου και πάντα όταν βαδίζω, έχω ανοιχτά τα μάτια μου για να χαρτογραφώ πιθανά σημεία που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως τέτοια στο άμεσο μέλλον.
Μόλις προχθές βρέθηκα ανάμεσα σε πολλούς ιδιότροπους μα και καλαίσθητους τάφους, όμως αυτό που μου έκανε τόση εντύπωση ήταν το τόσο ψηλοτάβανο οστεοφυλάκιο με τις απειράριθμες θήκες. Ήταν όλες καλογυαλισμένες, όπως τα εργαλεία του οδοντίατρου, ενώ μπροστά από τις περισσότερες αναβόσβηναν κόκκινα φωτάκια-σταυροί που αν τα κοιτούσες πολλή ώρα θα παθαίνες, το δίχως άλλο επιληψία. Οι πιο θλιβερές περιείχαν οστά παιδιών και τις στόλιζαν μικροσκοπικά αρκουδάκια.
Στον κυρίως χώρο, υπήρχαν ιδιαίτερα επιβλητικοί τάφοι - μνημεία. Ανάμεσα τους κι ο τάφος του Χαλεπά, που η Κοιμωμένη του φυλάει το νεκρικό σπίτι μιας δεκαεφτάχρονης κόρης.
Μετρήσαμε πέντε κοιμωμένες στη διάρκεια της βόλτας και η αγαπημένη μου είναι αυτή του Χαλεπά· ίσως επειδή είδα την πνοή να βγαίνει από το μισάνοιχτο στόμα της κόρης και τα κερένια της δάχτυλα παρότι μαρμάρινα, έμοιαζαν σαν μίσχοι τουλιπών.
Ένιωθα μια γαλήνη και μια ανάταση, μια συμφιλίωση, όταν ολοκληρώθηκε η περιήγησή μας που σκέφτηκα κάπως ανορθόδοξα, πως θα μπορούσα να χτίσω νοερά το δωμάτιο αυτό που αναζητώ και σχεδιάζω, πάνω από έναν τάφο!
Προς το παρόν, το δωμάτιο υπάρχει στο μυαλό μου, αφού στο υπόλοιπο σπίτι ατενίζει κανείς ένα χάος από υφές και όγκους. Είναι ξαφνικά ένα σπίτι τόσο πολύχρωμο και ζωηρό, τόσο κιτς που δεν θα μου άρεσε καθόλου αν μου το πρότειναν για να φιλοξενηθώ, μα ακριβώς γι'αυτή του τη μοναδική ετερογένεια το αγαπώ. Είναι το σπίτι μου,το σπίτι μας που μας στεγάζει και ζει για μας.
Δεν έχω άλλο μέρος κοντινό μου, για την ώρα , όπου μπορώ να νιώθω έτσι κι αυτό όση ασφάλεια με γεμίζει ταυτόχρονα είναι ανησυχαστικό. Ωστόσο, το δουλεύω μέσα στο μυαλό μου και πάντα όταν βαδίζω, έχω ανοιχτά τα μάτια μου για να χαρτογραφώ πιθανά σημεία που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως τέτοια στο άμεσο μέλλον.
Μόλις προχθές βρέθηκα ανάμεσα σε πολλούς ιδιότροπους μα και καλαίσθητους τάφους, όμως αυτό που μου έκανε τόση εντύπωση ήταν το τόσο ψηλοτάβανο οστεοφυλάκιο με τις απειράριθμες θήκες. Ήταν όλες καλογυαλισμένες, όπως τα εργαλεία του οδοντίατρου, ενώ μπροστά από τις περισσότερες αναβόσβηναν κόκκινα φωτάκια-σταυροί που αν τα κοιτούσες πολλή ώρα θα παθαίνες, το δίχως άλλο επιληψία. Οι πιο θλιβερές περιείχαν οστά παιδιών και τις στόλιζαν μικροσκοπικά αρκουδάκια.
Στον κυρίως χώρο, υπήρχαν ιδιαίτερα επιβλητικοί τάφοι - μνημεία. Ανάμεσα τους κι ο τάφος του Χαλεπά, που η Κοιμωμένη του φυλάει το νεκρικό σπίτι μιας δεκαεφτάχρονης κόρης.
Μετρήσαμε πέντε κοιμωμένες στη διάρκεια της βόλτας και η αγαπημένη μου είναι αυτή του Χαλεπά· ίσως επειδή είδα την πνοή να βγαίνει από το μισάνοιχτο στόμα της κόρης και τα κερένια της δάχτυλα παρότι μαρμάρινα, έμοιαζαν σαν μίσχοι τουλιπών.
Ένιωθα μια γαλήνη και μια ανάταση, μια συμφιλίωση, όταν ολοκληρώθηκε η περιήγησή μας που σκέφτηκα κάπως ανορθόδοξα, πως θα μπορούσα να χτίσω νοερά το δωμάτιο αυτό που αναζητώ και σχεδιάζω, πάνω από έναν τάφο!