Τον είδα σήμερα πάνω στο πράσινο χορτάρι
ήταν χαρούμενος, δραστήριος
σχεδόν ερωτευμένος και χάρηκα
μα αμέσως μετά με τρύπησε μια μνήμη
τόσο ψυχρή σαν κρύσταλλος χιονιού
σαν την λαμαρίνα που ξάπλωσε και
περίμενε κάτι που αναπόφευκτα ερχόταν,
ο δικός μου σκύλος
το χέρι μου μέτραγε αντίστροφα τους χτύπους
και τα μάτια μου
είδαν την τελευταία συστροφή της ουράς
δεν θέλω ακόμα να θυμηθώ την τόση ζωή
ούτε να εξηγήσω καθαρά το κενό μέσα μου
γιατί ξέρω πως ο κόσμος καίγεται και η θλίψη παντού είναι ένας όγκος αβάσταχτος
το σώμα του όμως μου λείπει
η μαύρη μύτη , η καθησυχαστική μυρωδιά
οι αστείοι ήχοι που κανείς πια δεν μπορεί να αναπαράγει
όπως και η αγάπη που ήταν ολοζώντανη
σε αυτά τα ζεστά -σχεδόν ανθρώπινα-
πάντα πιο εκφραστικά μάτια του
αυτό συνέβη το πιο κρύο πρωινό του Γενάρη•
ο σκύλος μου πέθανε
τον θάψαμε σε ένα μικρό λάκκο στον κήπο
η ιστορία τελείωσε.