1.
Η οικογένεια θα έμοιαζε καθόλα φυσιολογική και τρισχαριτωμένη όπως όλες οι οικογένειες στις ιστορίες που διαβάζουμε από τότε που ήμασταν πολύ μικρά παιδιά. Θα έμοιαζε μια οικογένεια κανονική και καθημερινή, αν δεν υπήρχε αυτή η λεπτομέρεια των κεφαλιών- όλα τα μέλη είχαν κεφάλια ελαφιού, αποτελούσαν ένα χιμαιρικό είδος ανθρώπων δηλαδή, που κατά τα άλλα μιλούσαν και συμπεριφέρονταν κανονικά, γελούσαν κι έκλαιγαν, έγραφαν κι έτρωγαν όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι της μικρής πόλης του νότου. Φυσικά και στο σπίτι τους, όλες οι φωτογραφίες των προγόνων στις μικρές κορνίζες και στα άλμπουμ ήταν επίσης διαφορετικές, αφού και οι πρόγονοι το όνομα Larmes. Στα γαλλικά η λέξη σημαίνει “δάκρυα” και κάπως ταίριαζε με τα τεράστια γυαλιστερά σαν σαλαμάνδρες μάτια, έτοιμα μονίμως να δακρύσουν που δέσποζαν στα κεφάλια τους.
Ο μπαμπάς ήταν δάσκαλος και η μαμά βιοποριζόταν σαν γραμματέας ενώ τα τρία παιδιά τους ήταν ακόμα μικρά και τα έγραψαν όλα στο δημοτικό σχολείο.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν τα παιδιά άρχισαν να αποκτούν φίλες και φίλους στο σχολείο και ενώ η εγγύτητα τούς επέτρεπε να δώσουν φιλιά ή αγκαλιές για παράδειγμα, η μουσούδα τους τα περιόριζε και πολλές φορές δημιουργούσε αντιφατικά συναισθήματα στους άλλους. Ένα παιδάκι για παράδειγμα μύριζε το χνώτο του ελαφιού, αναγούλιαζε κι όσο κι αν συμπαθούσε την Λιζέτ δεν ήθελε να την πλησιάζει από ένα σημείο κι έπειτα. Κάπως έτσι συνέβαινε και με τα άλλα δύο παιδιά της οικογένειας Larmes που κατέληγαν στο τέλος της εβδομάδας να παίζουν μόνα τους στην αυλή του σπιτιού τους και να βουρτσίζουν υπερβολικά πολλές φορές τα δόντια τους ενώ στην πραγματικότητα δεν χρειαζόταν γιατί δεν υπήρχε θέμα κακοσμίας.