Κάποτε, στα εικοσιπέντε
πήγαμε στο Λονδίνο με τη μαμά και το μπαμπά
μου γνώρισαν τον Γιάννη που ήταν γιατρός
σχεδίασαν μια ζωή για μένα κι εκείνον
Ήταν συμπαθής, έξυπνος, χαμογελαστός
εγώ αντέδρασα
στην ιδέα της επιβολής, δεν ανταποκρίθηκα
παρόλο που μιλήσαμε•
και είχαμε πολλά να πούμε
και το Λονδίνο μου ταίριαξε
για μια στιγμή σκέφτηκα πτήσεις
πέρα- δώθε, παιδιά δικά μας που ίσως να
ξεγεννούσε ο ίδιος
εμένα χωμένη σε κάποιο αποστειρωμένο
εργαστήριο
αλλά τότε δεν θα είχα τον έναν
δεν θα έγραφα ποιήματα
ούτε θα έβγαζα φωτογραφίες
δεν θα μάθαινα την τέχνη των λαθών
τότε η ζωή μου θα ήταν κανονική
κι αυτό θα σήμαινε πως ο Γιάννης δεν θα
είχε κρεμαστεί κάποια χρόνια αργότερα
η ενοχή για την διαφορετική αυτή εκδοχή
με τρομάζει μέσα σε εφιάλτες
κι ενώ ξέρω πως δεν έφταιγα εγώ
για την ευαίσθητη συνείδησή του
λυπάμαι όταν θυμάμαι
τον χαμό του
(πρώτη δημοσίευση: yuccazine )