Έχετε σκεφτεί πως θα 'τανε
η ποίηση αν τη διαβάζανε
με στόμφο και λαγνεια
στα στριπτιτζαδικα;

Αν αφορούσε παραπάνω
από πολλούς κι αν
ξεχυνοτανε ορμητικα σε
καταγωγια και σκοτεινά
ανάκτορα;
Αν γινόταν παντιερα
και κυριαρχούσε αντί για
τις λέξεις προκάτ των ειδήσεων;

Αν οι λέξεις οι ποιητικές τρύπωναν και
πονουσαν στιγμιαία σαν αφύπνιση
αντί για τα άρθρα του συνταγματος και το
πάτερ ημών;

Αν γινόταν τυμβος στον
πεζόδρομο της Γλαδστωνος
να μας θυμίζει τι σημαίνει
επιθανάτιος ρόγχος μέρα μεσημέρι
μπροστά στα μάτια όλων;

Έχετε σκεφτεί γιατί αξίζει
να παιδεύεσαι να βγάλεις
έναν ρημαδιασμενο στίχο
για τον έρωτα τον εικοστό
πρώτο αιώνα; Τον έρωτα
τον λυσιμελη και ακαταλυτο
που τώρα και πάντα μας παιδεύει;

Αν τίποτα από όλα αυτά
δεν σκεφτήκατε
τότε το νόημα ερρίφθη
στο κενό
με σαλτο μορταλε.