Καμία
λύπη ή απόγνωση
αλήθεια
να δοκιμάζεται
σαν
γλυκό συκαλάκι
ο
καφές της παρηγοριάς
από
δίπλα ζεματιστός
για
τεθλιμμένους και μη,
υποκριτές
που
μασώντας θλιβερά ,
αναπολούν
στιγμές
της
γυναίκας που λείπει
το
μόνο που μπορεί ,τώρα,
να(με)
κλονίσει;
η
ευφράδεια δυο συλλαβών :
“μα-μά”
με
κρυστάλλινο ήχο αδικίας και απορίας
για
την εγκατάλειψη.
Τα
περιστέρια βομβίζουν και
χύνουν
δάκρυα
πάνω
από φρεσκοσπαρμένα στάρια,
λιγοστά
ρόδια
χοές
στην ψυχή που
αποδήμησε