να χτυπά το τηλέφωνο στις τέσσερις το πρωί/
δεν είναι ποτέ μια καλή είδηση/
εκτός αν είσαι ερωτευμένος/
τότε οι επίγειοι κανόνες καταλύονται/μιλάς με βραχνή φωνή στο ακουστικό αναρίθμητες ώρες/
τι να πει κανείς για το στομάχι σου
που παίζει τσέλο με τη φωνή του Έντι Βέντερ/
ή τον ρυθμό που αποφασίζει να προβάρει η καρδιά σου/έναν άτακτο σκληρό ρυθμό σαν γεωτρύπανου/που επιτάσσει τα λογικά σου
ή τα μάτια μου που οι κόρες τους διαστέλλονται σαν εθισμένες/όταν σε αντικρίζουν, καλέ μου/
κοίτα έναν έρωτα που γεννάω για εσένα/κάθε μέρα,
με οδύνες πραγματικές και αϋπνία ανυπόφορη, στις τέσσερις το πρωί/
όλα σου τα γράφω με ευκρίνεια/
μα εσύ δεν θα μπορέσεις να τα δεις ποτέ/
όπως δεν είδες τη γάτα μου που νιαουρίζει κατευναστικά/
με συντροφεύει για να μοιάζει ο πόνος μου λιγότερος , η υπομονή πιο στιβαρή/
κάθε νύχτα στις τέσσερις και έξι πρώτα λεπτά
που το στομάχι μου λιποτακτεί/και διακηρύττει τον έρωτα που νιώθω για εσένα/
δεν θυμάμαι πόσα βράδια πέρασα έτσι μακρυά σου, καλέ μου/
χωνεύοντας την πίκρα/
χωνεύοντας τα δάκρυα/
χωνεύοντας τον έρωτα/
που δεν φύτρωσε ποτέ/
στα δικά σου μάτια