τα κεράσια που γλυκαίνουν δειλά
οι κήποι σαν χαοτική παιδική παλέτα
και το χαμόγελο που φωτίζει το στόμα μου
μα τι κάθομαι και λέω;
το χειρότερο είναι όταν αποκαλύπτονται τα δόντια στραβά, κιτρινισμένα ή τα ούλα
η διάθεσή μου είναι γκρι σαν αλαφιασμένο ποντίκι
πόσα παραπάνω ξέρουν όσοι δεν χαμογελούν βεβιασμένα
όπως εγώ
πόσο απλούστερη ζωή ζουν!
οι μύες γύρω απ’το στόμα τους χαλαροί
οι γραμμές της πίκρας ανύπαρκτες,
οι δικές μου τραβάνε κατήφορο χρόνια τώρα
κάθε άνοιξη με οδηγούν σταθερά στο κέντρο μου, στον πάτο των ψυχών
για να συναντώ τις φίλες των χρόνων που χάθηκαν απ’ το δικό τους χέρι
όλες έγραψαν για τη ζωή πριν από μένα
πήραν απόφαση να πουν «φτάνει πια»