Στην πραγματικότητα δεν μπορώ
να σε αντιμετωπίσω θυμωμένο
να με βάζεις ξανά και ξανά στη θέση μου
ας πούμε σαν ένα καρφί
μια χνουδόμπαλα ή ένα φτερό
δεν έχω καν ύλη ή ανάστημα
τα λάθη στα οποία θήτευσα είναι ψηλά σαν λεύκες
άχρηστη σαν ένα ατρόχιστο δρεπάνι
ο ήλιος σου με καίει αφού γεννήθηκα παιδί της βροχής
αν κάποτε φύτεψες στοργικά το σπέρμα σου
με στόλισες φτωχά όσο μεγάλωνα
με τάισες γενναιόδωρα σκληρότητα
ο καθρέφτης σπάει όταν η αντανάκλασή μου
αποφασίζει να ζήσει εκεί μέσα•
είμαι άσχημη κι άμορφη
μια μάζα ανίκανη να υπάρξει
να αγαπηθεί, να γεννήσει
μια ανθρώπινη μάζα που περιμένει να χαθεί
χωρίς αναστάσιμη προσδοκία