τη μικρή γάτα που ήταν δυνατή
σαν παιδική μπουνίτσα σαν αλέτρι
θαύμασα το θάρρος της να με κοιτάξει στα μάτια
ένα κορίτσι που έπλενε το πάτωμα
βουτώντας το σφουγγαρόπανο στα δάκρυά της
η εκούσια εξαφάνισή της ήταν
αναμενόμενη όσο παράλογη
κι αν την έχτισε ο ποιητής
η πόλη κοάζει τραγικές ιστορίες
τα σπίτια των αυτοχείρων μοιάζουν με υπέργεια λαγούμια
ανήλιαγα κι αμπαλαρισμένα σφραγίζουν το μυστικό
που όλοι θέλουν να μάθουν - από περιέργεια-
που βέβαια θα αρκούσε για να σώσει τις ζωές
των απονενοημένων