Eίναι αυτές οι δυο μέσα μου. Η μια ανησυχεί κι χολοσκάει για τις προσκλήσεις ,τα προσκλητήρια, το ύφασμα και το τούλι για τις μπομπονιέρες , αν η γλυσίνα ταιριάζει μ'αυτό το απαλό πράσινο του φακέλου, αν τα κουφέτα θα κάνουν κρακ απ΄τη ζέστη, αν ο δήμαρχος θα χάσει τα λόγια του και θ'αρχίσει να τραυλίζει, αν θα τρέχουν σταλίτσες ιδρώτα στο μέτωπο, αν θα ταιριάζει να παιχτεί saturnus σε γάμο, μα σιγά ποιος θα το καταλάβει αρκεί να'ναι καλό το φαϊ , το ποτό, τα γλυκά κρύα και τα χέρια ζεστά,αφού οι καρδιές είναι ήδη ζεσταμένες.Ανησυχεί αυτή λοιπόν για όλα, να είναι σωστά και καθωσπρέπει, όπως πρέπει -γαμώταπρέπει-, να μην στενοχωρηθεί κανείς, να σταλούν οι προσκλήσεις νωρίς, να φανούν οι εκπλήξεις στα πρόσωπα, το δάκρυ , η χαρά, η ευτυχία. Είναι και η άλλη εγώ που δεν δίνει δεκάρα και θα'θελε να τρέξει μακρυά από τη σύμβαση, θα'θελε μόνη έννοια να είναι αυτό μας το σπιτικό να διανθιστεί με παιδιά, δημιουργία και να υπάρχει εκεί μέσα μας αγάπη κι ευτυχία. Σχεδόν 7 χρόνια μαζί κανείς δεν μας έχει πει να ζήσετε, κανείς δεν συγκινήθηκε που είμαστε μαζί, που κάνουμε έρωτες και τελειώνουμε αγκαλιασμένοι, που φτιάχνουμε σιγά σιγά τη φωλιά μας όμορφη, που αντέχουμε κι εξελισσόμαστε. Κανείς. Τόσες μέρες που τρέχω σε κεπ και ληξιαρχεία όλοι μου φέρονται τόσο ευγενικά όσο δεν μου'χει φερθεί δημόσιος υπάλληλος γραφείου τα χρόνια που νταραβερίζομαι με δαύτους. Κι επίσης θα έρθουν όλοι αυτοί οι αγαπημένοι να μας ευχηθούν αυτά που θα'πρεπε από την αρχή."Καλή αρχή" και ευτυχία. Θα ανατριχιάσουν και θα κλαίνε από χαρά και δεν θα πιστεύουν στα μάτια τους κι αναρωτιέμαι αν ο γάμος είναι κάτι μαγικό που λέγεται σαν παραμύθι από στόμα σε στόμα. Πόσο παράλογο μου φαίνεται.Μα είναι κι αυτή η μια μέσα μου που νοιάζεται για το νυφικό και το κοστούμι, τις φωτογραφίες που θα μας θυμίζουν τη μέρα αυτή που θα'ναι ορόσημο για σένα και για μένα. Είναι κι η άλλη που μπερδεύεται και αναρωτιέται τι θα κάνουμε με το 17 και με τη γλώσσα μας και τις προηγούμενες αναμνήσεις.Είμαστε μαζί και θα είμαστε πάλι, αλλά εγώ θα λέγομαι και κάπως αλλιώς κι εσύ θα΄χεις γυναίκα επίσημη πια και θα 'μαστε αυτό που λένε σύζυγοι.Μα πόσο εκνευρίζομαι.Πόσο.Και ταυτόχρονα πόσο θέλω να είναι όλα άψογα και τα γλυκά κρύα και τα ποτά αρκούντως παγωμένα και οι πτυχές του φορέματος ατσαλάκωτες λίγο πριν το βγάλω.Κι όλα αυτά για μια μέρα ορόσημο, που θα σφραγίζει κάτι, αυτό που εμείς επιλέξαμε, να μας ενώσει κάποια χρόνια πριν.Έχω ζήσει το ένα πέμπτο και κάτι παραπάνω της μέχρι τώρα ζωής μου μαζί σου.Τώρα που το έγραψα ,τώρα το διάβασα και πάλι δεν το συνειδητοποιώ.