Ύπνος γύρω στις 6 πμ.Ξύπνιος μετά έντεκα ώρες.Στο ενδιάμεσο ένα ποτήρι πορτοκαλάδα,αναβράζον, σκυλίσιες γλώσσες στη μούρη και φιλιά ανθρώπινα.Ένα τηλεφώνημα μου παστώνει το κεφάλι με λαχανικά, ο τόνος της φωνής είναι αργόσυρτος κι επιτακτικός κι ανάμεσα σ’όλα αυτά πάντα υπάρχει χώρος.Για ένα ισχαιμικό λιποθυμικό επεισόδιο.Τελοσπάντων, την αναγγελία του.Ανησυχώ και κλαίω.Και ξαναπέφτω για ύπνο ανήμπορη.Όλη αυτή τη σύγχυση που παθαίνω μου την κληροδότησαν.Είναι πια βέβαιο:το άγχος είναι κληρονομικό.Ούτε ορθογραφία σωστή δεν είμαι σίγουρη αν γράφω,τώρα που γράφω.Στον ύπνο πάλι, τινάζονται δάχτυλα, ξεφτισμένα νύχια και δόντια.Τουρτουρίσματα και τριξίματα.Διαρκεί τρεις ώρες απ’τις έντεκα.Εφιάλτης ύπνος.Ξυπνάω αδειανή.Ή άδεια.Ελληνικός με γάλα και δυο φρυγανίες απ΄τα χέρια σου.Δεν έχω τι να λέω.Μόνο παίρνω τηλέφωνα.Πάντα με επιφύλαξη πως ενοχλώ.Ο φόβος μού φεύγει.Η ισορροπία ήρθε.Για πόσο δεν ξέρω.Τσιρίζω μέσα στο κεφάλι μου.Όχι σε ’σένα.Τι φταις κι εσύ.Φτύνω κατάρες κι απορώ.Μονίμως για ένα καλό πόσα άσχημα πρέπει να πληρώνεις αντίτιμο;Οι ζυγαριές πάντα γέρνουν,καταλήγω.Λίγη νοθεία.Ας συμφιλιωθώ.Δεν μπορώ.Ελληνικός ξανά,τσιγαράκι τράκα-ναι ,δεν καπνίζω δήθεν πια,μια πίτα με σουβλάκι κοτόπουλο,κοκακόλα να ρευτώ.Δεν μ'αρεσε.Σαβούρες χωνεύονται στο στομάχι μου.Σαβούρες συνωστίζονται στο μυαλό μου.Με πονάει.Δεν βρήκα ούτε μια λογοτεχνική λέξη να πιαστώ.