Όταν έρχομαι εδώ , θυμάμαι πως ο καιρός είναι πάντα διαφορετικός, πιο γκρίζος, πιο κρύος -σχεδόν πάντα βροχερός κι ας έχει στην Αθήνα καλοκαίρι. Με φωνάζουν με όνομα δισύλλαβο όλοι σ'αυτό το παλιό τεράστιο σπίτι με τις ψηλές πόρτες που στη μέση τους φιγουράρουν πορσελάνινα στρογυλά κατάλευκα πόμολα γαρνιρισμένα με μπρούτζινες ροζέτες. "Όλοι" σημαίνει και περαστικοί και οι μόνιμοι δυο κάτοικοί του που το άθροισμα των ηλικιών τους είναι λίγο μεγαλύτερο απ'αυτό των τεσσάρων δικών μας. Μα πότε μεγαλώσαμε τόσο και έφτασα να είμαι η πιο κοντή από τους τρεις ψηλούς κανακάρηδες της μάνας; Μέσα σ'αυτ'ο το σπίτι όταν μαζευόμαστε όλοι-όλοι, έχω άντρα και μια μικρή αδερφή γλυκιά με πελώρια μάτια.
Ήρθα με λαχτάρα αυτή τη φορά. Να δω, να μυρίσω, να νιώσω τη θαλπωρή του πατρικού. Μια περίεργη διάθεση για μοναχικότητα είχα και ταυτόχρονα την αίσθηση πως τώρα είμαι πιο πλήρης από όσο θα είμαι ποτέ. Ίσως επειδή τους έχω εδώ μπροστά μου τους αγαπημένους, να μπορώ να μαγειρεύω γι'αυτούς -έστω και ντοματόσουπα,να τους αγκαλιάζω ,να τους μιλάω,να κάνουμε αστεία, να τους πειράζω. Μα το ΄χερι του μπαμπά που έτρεμε και τα μάτια του μου λένε άλλα, πιο θλιβερά, που δε θέλω τώρα να σκεφτώ αφού ο κόμπος στο λαιμό μεγαλώνει και οι λέξεις χτυπάνε στον ουρανίσκο.
Τα μεγάλα σπίτια είναι τρομακτικά και τα παράθυρά τους τρίζουν άμα είναι άδεια. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά που καλοκαίρι ένα μακρινό είχα μείνει μόνη εδώ, να διαβάζω τάχα, και μ'όλα τα παράθυρα ανοιχτά να φυσαει, γινόμουν ένα με το πάτωμα καπνίζοντας άφιλτρα πολυκαιρισμένα camel κι άκουγα τον μοναδικό δίσκο που έχω από τους Simon&Garfankel. Δεν είχα νιώσει ποτέ τόσο μόνη και η ανακούφισή μου όταν γέμισε το σπίτι ήταν ανακατεμένη με ευγνωμοσύνη.
Εδώ, λοιπόν, σ'αυτή την μικρή πόλη που είναι κρυμμένη στο οροπέδιο,ερχόμαστε συχνά-πυκνά και αναβιώνουμε στιγμές οικογένειας που μου λείπουν ,είναι η αλήθεια. Έμαθες να σου αρέσει κι ας παραπονιέσαι πως το 'χουμε κάνει Κολιάτσου -Παγκράτι.Δεν είναι η πιο καλαίσθητη πόλη, ούτε έχει κάτι το ιδιαίτερο.Δεν την αγαπώ, μα αγαπώ το γεμάτο σπίτι μου εδώ, τα σεμεδάκια της γιαγιάς, προίκα της μαμάς, τα ξύλινα πατώματα και μερικά παλιά αντικείμενα που δε θα τα δεις σε σπίτια μοντέρνα και σικάτα- μα ποιος νοιάστηκε; Κυρίως οι μυρωδιές εδώ είναι που δημιουργούν έναν ψευτομικρόκοσμο ασφάλειας και με καθησυχάζουν. Όπου κι αν πήγα δεν την βρήκα αλλού αυτή τη μυρωδιά κι ας προσπαθώ άτσαλα να φτιάχνω κάθε μου σπίτι γεμάτο με τζάντζαλα και χρώματα και φωτάκια και τούλια και κουνουπιέρες για να νιώθω εκεί την ίδια ζέστη.Παράξενο, που θέλω να είμαι ανεξάρτητη και μου λείπουν πράγματα που μικρότερη ήθελα να φύγω απ΄αυτά. Μα τώρα μάλλον νιώθω πιο σοφή και κατασταλλαγμένη κι ίσως περισσότερο να εκτιμώ όσα μου προσφέρονται.
