Σήμερα έφτιαξα δυο βραστά αυγά, σφιχτά . Τα έκοψα στα δυο το καθένα, τα πασπάλισα με αλάτι-πιπέρι και πρόσθεσα λίγο λάδι. Τέσσερις μπουκιές σωστές και γεμάτες . Ύστερα χωρίς κόπο, θυμήθηκα τα πρωινά που μικρή όταν ήμουν, έφτιαχνε η μάνα μου αυγά, μα ήταν πάντα μελάτα κι εγώ τα μπούκωνα και κρυφά τα έφτυνα στο καλάθι τυλιγμένα σε χαρτοπετσέτα, να μην τα δει και μαλώσει τα ψέματά μου.
Όλα τα φτωχά, συνηθισμένα φαγητά μου έρχονται τώρα στο νου. Το σπανακόρυζο ας πούμε. Που άμα το πετύχεις και δεν είναι βαρύ στο λάδι του, τρώγεται. Αλλιώς όχι .Δε μπορώ να φανταστώ πως δυο μήνες καθημερινά τρώω σπανακόρυζο.Πως τίποτε άλλο δεν ζητάω εκτός από αυτό το βαρετό, νιανιά φαγητό με την ενοχλητική μυρωδιά που έχει όταν ακόμα είναι ζεστό.
Είναι από το πρωί η μέρα παρατημένη. Μου μοιάζει, της μοιάζω δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό. Ξέρω πως δεν με νοιάζει τίποτα, καμιά εξομολόγηση, καμιά λατρεία, κανένας που με πονάει ή δεν με πονάει.
Σκέφτομαι μόνο τις ανάσες σου στα μπούτια μου ανάμεσα, με τα μαλλιά ατημέλητα να στολίζουν το πρόσωπό σου και ανατριχιάζω. Να σε αφήνω να με λατρεύεις μου λες. Μου πήρε καιρό να πειστώ για την αλήθεια της φράσης σου και τελικά αφέθηκα.Μα τώρα δε χρειάζομαι κάτι από όλα αυτά τα πομπώδη. Είσαι εσύ και μου αρκείς, με καλύπτεις.
Αν ήταν οι μέρες χρωματιστές θα τις διάλεγα σε μωβ σαν βασικό χρώμα επειδή με κάνει να νιώθω ζεστασιά και μια αδιόρατη ασφάλεια. Αυτά δηλαδή που πιο πολύ μου λείπουν όταν δεν τα έχω.
Μπορεί να το συνόδευα και με λίγο πράσινο, όχι αυτό το νοσοκομειακό που βάφει τους πιο πολλούς δικούς σου τοίχους μα το πιο σκούρο, το ανακατεμένο με μαύρο που το κάνει πιο σαγηνευτικό.
Μα σε όλες αυτές τις μέρες να είσαι κι εσύ παρών για να έχουν στίγμα και μουσική και ρυθμό και κίνηση. Να είναι και τα ζεστά, συμμετρικά σου χείλια εδώ, να πιπιλάνε τον λωβό του αυτιού μου καθησυχαστικά, να μου λένε πως όλα θα πάνε καλά.
Σε δευτερόλεπτα,ξυπνάω από το λήθαργο που έφτιαξα για να με βάλω μέσα και θυμώνω για την εξάρτηση μου. Εγώ θα είμαι εγώ κι όταν εσύ δεν θα είσαι μέσα μου. Να μη σε θέλω τόσο θα μου υποσχεθώ και να σε αφαιρώ από τα πολλά τα όμορφα που μου προσθέτεις κάθε μέρα.Είμαι αχόρταγη και ανακόλουθη. Μόλις πάτησα την υπόσχεσή μου.Αυτή η ζωή που ζω μαζί σου έχει χρέος να βελτιωθεί, να συνδράμουμε κι οι δυο μας λοιπόν. Αλλά χωρίς υπερβολές, μόνο με ζήλο.
Σε τρεις μήνες θα αποσώσει κι ο έρωτας -λένε κάποιοι στους δεκαοχτώ εξατμίζεται -και τι θα μας μείνει μετά; Θα είμαστε σαν τους εραστές του Magritte να προσπαθούμε με πρόσωπα κουκουλωμένα ασφυκτικά να αποδείξουμε πως μόνο τα δικά μας φιλιά είναι υπέροχα, αισθαντικά; Ή μπορεί και να προσπαθούμε να εφεύρουμε καινούρια.
Μα εγώ σου 'χω κάτι άλλο καλύτερο να κάνουμε. Να γνωριστούμε ξανά.Με όλες μας τις ατέλειες εκτεθειμένες στην πιο περίοπτη θέση. Να αγαπηθούμε έτσι , να γιατρευτούμε έτσι. Γιατί τίποτα πιο αληθινό δεν υπάρχει από τις εκδορές που σου έχουν αφήσει άλλοι άνθρωποι και προσπαθώ τώρα εγώ να γλείφω και να απαλύνω με το σάλιο μου.
