Έβαλα αυτό το ένα και μοναδικό κομμάτι με το βιολί που μου τρυπάει το μυαλό να παίζει κι ύστερα πέταξα τον αλουμινένιο κεσέ με τις μελιζάνες ιμάμ της μαμάς να ζεσταθεί στους διακόσιους κι όταν το έβγαλα η μυρωδιά του υλικού με πήγε πέντε χρόνια πίσω σε μια κουζίνα οχτακόσιαπενήντα χιλιόμετρα μακρυά έβλεπε ακάλυπτο θυμάμαι και το μπαλκόνι μιας στριφνής ξανθιάς σαν μπομπότας γριάς που φώναζε όταν βάζαμε τη μουσική δυνατά μα χεστήκαμε εμείς τότε και θυμήθηκα την άλλη την έξαλλη γειτόνισσα με τους θριαμβευτικούς οργασμούς και τα τιγρέ σεντόνια που μας παραπονιότανε όταν πέζαμε τάβλι έξι ώρα τ'απόγευμα στο στενό μπαλκόνι πλάτους πενήντα εκατοστών μα ειλικρινά δεν με νοιάζουν όλα αυτά όπως και τότε άλλωστε όμως η μοναξιά που τριγύριζε τότε μέσα στα κόκκαλά μού που μου επιβλήθηκε χωρίς να την αποζητώ ήταν σκληρή και θυμάμαι μου άφησε για πολύ καιρό σημάδια ένας φόβος ήρθε να καθίσει πάνω στο κατσαρό μου κεφάλι και ψιθύριζε νωχελικά πως είναι εδώ για πάντα και πως εγώ ότι κι αν κάνω δεν τον στέλνω μακρυά κι ύστερα τινάχτηκα κι εκείνος πέταξε χασκογελώντας κι ένιωσα να υποφέρω κι ο ιδρώτας βραδικίνητος να σέρνεται στους κόμπους της πλάτης μου και να φωλιάζει στα λακουβάκια της μέσης κι ήταν τέτοια η ανατριχίλα που δε θέλω να το ξαναμυρίσω αυτόν τον αλουμινένιο κεσέ και να καταπίνω τη λύπη αμάσητη χωρίς να έχω το δικαίωμα να πνίγομαι όπως τότε
Μα όχι,η παράγραφος άλλαξε κι έχει στίξη και η πόλη με τον φάρο σηματοδότη είναι μακρυά όπως κι ο σταθμός των τρένων και οι συχνές του στάσεις που από τη Θεσσαλονίκη και πάνω μου έφερναν ταχυπαλμίες, θυμάμαι.Και ίσως μόνο όταν τσουλάγαμε ανάποδα με προορισμό την Αθήνα παραδεχόμουν πως η Ξάνθη θα είναι για πάντα η αγαπημένη μου πόλη στο βορρά και πως λίγο μπορεί να αγαπάω ένας μικρό ραδιοσταθμό στις Σέρρες, μα τίποτε άλλο. Όλα τα άλλα μου κάθισαν ανάποδα και τα αποδιώχνω και μαζί όσους ανθρώπους γνώρισα εκεί. Γι' αυτό και η αρχή που έκανα πριν τρία χρόνια ήταν μοναδική κι ας ήταν τόσο δύσκολο να το αποφασίσω. Μα είμαι περήφανη που ξεπέρασα όλα αυτά και ούτε μια τύψη ή μετάνοια έχω πάθει από τότε. Έμελλε να ξεκινήσω εδώ τη ζωή μου, στην πιο γκρίζα πόλη με την απροσωπία και την μοναξιά να στοιβάζεται στις κεραίες των σπιτιών.Μα δεν με νοιάζει γιατί εδώ δεν νιώθω τόσο μόνη. Ό,τι κι αν μυρίζω, ό,τι κι αν ακούω ,υπάρχουν πέντε πράγματα που αγαπώ εδώ και δεν χρειάζεται περισσότερα να είναι.Υπάρχουν και πέντε άνθρωποι που αγαπάω ,μ'αγαπούν ,ανάμεσα στα εκατομμύρια κι αυτό μου φτάνει αφού και βελόνα στ' άχυρα να έψαχνα δεν θα την έβρισκα.Νιώθω τυχερή λοιπόν.