αντίστιξη

Σε υγρά πεινασμένα σωθικά που γεμίζουν καπνούς και αναφιλητά,
θυμάμαι, να θες να τρυπώσεις

-μισερό πλάσμα όταν ήσουν-

με ήχους στα αυτιά από καινούρια ακούσματα

και γραμμένα τσιτάτα που μόνο να αποστηθίσεις μπορούσες

- γιατί η κατανοήση είναι δύσκολο πράγμα.

Μα τώρα μεγάλωσες.

Άλλαξες, τράχυνε το βλέμμα σου και σκλήρυνε η γλώσσα.

Μόνο στο θώρακα σου μέσα εγκλωβισμένη στέκει αυτή η καρδιά.

Θα κουβαλάς ίσως σε κάτι χρόνια καινούρια ζωή στα σπλάχνα

και με τρυφεράδα πολλή, λες, θα την μεγαλώσεις.

Και πάλι αλλάζεις σκέψεις όπως αλλάζεις κατευθύνσεις

όπως αλλάζεις μάτια και αγγίγματα και τόνο στη φωνή σου.

Γυναίκα νιώθεις, πια.

Και θέλεις να γίνεις σπουδαία  και να αγαπηθείς όσο καμιά.

Και πάλι πέφτεις στα όνειρα.

Γίνεσαι παιδί που κουρνιάζει σε πάχνη

γιατί όσο φόρο κι αν πληρώνεις στο ρεαλισμό,

τα όνειρα πάντα θα σου επιστρέφονται.

Άθικτα.

for your demons

Το τραγούδι αυτό το ερωτεύτηκα μαζί με εσένα. Και ξόρκιζα αρρώστιες με αυτό. Κι όσο άνετα ένιωθα στην αγκαλιά σου τόσο ξόρκιζα και έδιωχνα μακρυά όσα μίσησα, όσους μου φέρθηκαν σκάρτα, όσους αγάπησα ενώ δεν άξιζε, όσους με έγδαραν και με αποπήραν, όσους καύλωσα ενώ δεν ήθελα, όσους με κρατούσαν δέσμια σε βάλτους και καταστάσεις ναρκωτικές, σε νιρβάνες ατέρμονες, άσχημες, βρώμικες μα και κάποιον νεκρό που αγάπησα και τώρα ξέρω πως δε με χρειάζεται.

Το αγάπησα για τις νότες και τα μάτια που νιώθω ότι με κοιτάζουν όταν το ακούω -τα δικά σου. Είναι αυτά τα μελαγχολικά σκούρα καστανά σου. Με τα φρύδια τα τοξωτά και τις υπέροχα καμπυλωτές βλεφαρίδες που μόλις χθες δοκίμασα να φάω. Μα πιο πολύ είναι η υφή τους . Η υγρή μαγική υφή τους.

Με τρυπάνε κι ας μην το ξέρεις.