δύο μέρες

29/11 - ego

Με έναν αναγραμματισμό του τίτλου προκύπτει το υποκοριστικό μου. Μα σήμερα θέλω να γράψω για εμένα και πάλι τα λόγια είναι ανάρμοστα. Μου έρχονται οι λάθος λέξεις στο στόμα. Είναι μέσα τ'αδέρφια μου, είσαι εσύ, η μαμά μου. Ο μπαμπάς λείπει στο νοσοκομείο κι ας είναι Κυριακή. Θα έρθει σε λίγο, θα σου κόψει τα ράμματα, θα είσαι καλύτερα σε λίγες μέρες, θα μπορείς να κάθεσαι. Μου άρεσε που σε φρόντιζα τόσες μέρες, που ξύπναγες μέσα στη νύχτα και ήθελες αγάπη - όπως έλεγες. Μα σήμερα που θα γυρίσουμε στην Αθήνα, θα πάμε σπίτι σου. Και μου έλειψε να σου πω την αλήθεια. Είναι μια επιφατική ανεξαρτησία που νιώθω εκεί μέσα και με συναρπάζει.

30/11

Τελευταία μέρα του Νοέμβρη και δεν τον πρόλαβα να του ψυθιρίσω τα λάφυρα από τις νίκες μου του φθινοπώρου. Νιώθω πιο μικρή και πιο κοντή. Νιώθω όμως και πιο κοντά σου. Χμ.Άμα με σφίγγεις πάνω σου υποπτεύομαι πως αρχίζεις να λιώνεις κι εσύ λίγο-λίγο.Να λιώσουμε μαζί λοιπόν-να γίνουμε ένα.

Όλα τα ερωτοτροπήματα που μου έρχεται στο μυαλό να περιγράψω τα φαντάζομαι πρώτα και μετά μου φαίνεται πως θα μικρύνουν κι αυτά αν τα εμφανίσω στο φως. Τα μανταρίνια που καθάρισα για να σου δώσω αφήνουν επίμονη την σκόνη τους πάνω στα δάχτυλά μου και μου αρέσει.Ήταν ένας όμορφος Νοέμβρης μετά από πολύ καιρό. Ήμουν λιγότερο γκρινιάρα νομίζω. Κι ας σε έκανα πριν λίγες μέρες στη γιορτή σου να συζητάς θέματα τετριμμένα και χιλιοειπωμένα. Τελικά , έχεις δίκιο: η επιβεβαίωση είναι θέμα προσωπικό κυρίως. Κι εγώ νιώθω όμορφα με εμένα κυρίως. Κι ας ξέρω πως έχω ένα σωρό πράγματα που πρέπει να τελειώνουν όταν πρέπει. Νιώθω όμορφα με τις χρυσοχάλκινες "κορδέλες" στα μαλλιά και να σου πω; Νιώθω όμορφα που σου αρέσουν κι εσένα, αλλά θα ένιωθα όμορφα ακόμα κι αν δεν σου άρεσαν.

Αυτό το ποστ ήταν μάλλον χαζοημερολογιακουχαρακτηρακοριτσιστικο.Όμως δεν το σβήνω.Και περιμένω τον δεκέμβρη, να γράψω κι άλλα τέτοια, να σηκώνομαι από τις κουβέρτες μας για να σου φτιάχνω καφέ, ζεστό, με αφρό, για να παίζουμε scrabble και να προσπαθώ να σε κερδίσω, για να αγαπιόμαστε και τότε, για να σε μαλώνω και να με μαλώνεις, για να σε στηρίζω και να με στηρίζεις, για να σου χαμογελάω και να σου δαγκώνω τα λακκάκια.

Γράμμα

        

Αγαπημένε μου,

Τρελαίνομαι να διαβάζω γράμματά σου. Κι ας είμαστε κοντά κι ας μη χρειαστεί να πας στο ταχυδρομείο για να μου το στείλεις, αλλά απλά να μου το δώσει ο ταχυδρόμος σου όταν ξυπνήσει. Είναι που γράφεις όμορφα και μόνο για εμένα και εσένα. Είναι σαν κώδικας μυστικός ανάμεσά μας. Να αποκαλύπτει αυτά που λέμε κι αυτά που δεν λέμε.

Ένας ακόμα χειμώνας μαζί. Κάτω από τις κουβέρτες σου και το σκούρο μπλε ταβάνι. Στο πράσινο σπίτι με τα μαύρα μάρμαρα που μέρα με τη μέρα ομορφαίνει. Που το νιώθω πιο  δικό μου. Είναι ήσυχο και τώρα πια πιο ζεστό με τα χαλιά στρωμένα

Νιώθω την απλότητα και την ομορφιά και τη δύναμη συναισθημάτων πρωτόγνωρων για εμένα. Τα βλέπω και στα δικά σου μάτια και η χαρά μου δεν ξέρει που να κρυφτεί. Η αγάπη έχει νύχια και παίζει με αυτά πάνω στις πλάτες μας κάθε βράδυ. Σκορπάει ψιθύρους και ατίθασες ματιές. Και είναι υπέροχα.

Η αιωνιότητα είναι πάνω από τα κεφάλια μας· ρόδι που σκάει. Η ματαιοδοξία μου νομίζω ζαρώνει. Αφήνει να φανούν αισθήσεις που μου τις κρατούσα κρυφές. Ηρεμώ.

Σε σκέφτομαι να ανασαίνεις ανάμεσα στα πόδια μου και κρατάω την αναπνοή μου τρέμοντας. Συντονισμός και ρίγη.

Θέλω να σου φανερώνομαι. Είναι χαζό να κάνω αλλιώς. Χαζό και ανόητο και ασήμαντο.

Άμα σε γλείφω σου αρέσει; Και όταν κολλάμε τα στόματά μας σε ένα ζουμερό φιλί; Και τότε;Κι εμένα. Μου αρέσουν όλα αυτά τα δικά μας. Τα ιερά, τα τεράστια μέσα στο μικρόκοσμό μας.

Θέλω να μου πεις τι θα πει έρωτας.

Θέλω.