Στο πεζοδρόμιο της Βατάτζη
την περίμενα 20 λεπτά
τα πόδια μου ακουμπούσαν την άσφαλτο
έτσι που τα αυτοκίνητα έστριβαν για να μην
πατηθώ
μπροστά τους κάτι μικρά πράσινα χορταράκια
αυτοφυή συνέχιζαν
να φυτρώνουν να μεγαλώνουν μέσα
στο αθηναϊκό μπετό
(τα έχω σε βίντεο)
δεν ήξερα τι θα της έλεγα
σχεδόν ευχόμουν να καταλάβει
χωρίς να χρειαστεί να απαγγείλω
της έδειξα το εξιτήριο
μου άλλαξε τα χάπια
κοίταξε το ρολόι τρις
-τα χαρτομάντιλα στο πλάι ένιωθαν περισσότερο-
περιέγραψα μια μικρή άβυσσο
έδωσα σαράντα ευρώ για να με ακούσει
χωρίς να δει εκεί που δεν μπορεί να ακουμπήσει
πενήντα εννιά λεπτά χρόνου
για να καταλήξω
πως θα μείνω αθεράπευτη
με ένα χάος να περιφέρω
μαζί με το σώμα