Είμαι δεκαπέντε χρόνων 1.71 και 43 κιλά
η υγεία μου καλά και τα μάγουλα κόκκινα
αλλά ο μπαμπάς φοβάται και με αγαπάει
και θέλει να τρώω
ακόμα κρατάω το μάγουλο μου,
κόκκινο, πίσω απ’τον τοίχο της αποθήκης
αφού δεν ήθελα άλλη ψαρόσουπα
κι αργότερα που έπρεπε να σταματήσω
να αθλούμαι για να μην αδυνατίζω
κανείς δεν είπε κάτι όταν
στρογγύλεψα στα είκοσί μου
κατεβάζοντας ένα ταψί πατάτες με μπιφτέκια
ή μακαρόνια με κιμά
κι αδειάζοντας το στομάχι μου στη ροζ λεκάνη
επί δυόμιση συναπτά έτη
η ζυγαριά ήταν χαρούμενη κι αυτή
Το πράγμα ισορρόπησε σε μια αγχώδη διαταραχή
κάποια χρόνια μετά
που θήλαζα το παιδί μου
και πάλι ήμουν «σαν ξερακιανή»
και «τι θα πιάνει ο άντρας σου»
η ανησυχία φούντωσε
μα μπαμπά , τι είμαι
για να με πιάνει και να με ζυγίζει,
όπως εσύ, λάπα ή μπούτι;
σταμάτησε για λίγο όταν
πάχυνα καταθλιπτικά από τα σκατόχαπα
και τον εγκλεισμό
και φέτος ροδάνι η γλώσσα του
να αυξήσω τις θερμίδες
τελοσπάντων, πάρτε
τα μάτια και τα λόγια σας
από πάνω μου
εγώ μπορώ να μου αρέσω
είμαι δίκη μου και μπορώ
αλλά ενοχλούμαι αφόρητα
από τη δικτατορία
των βλεμμάτων