Σελίδες

#καταχώρηση 113

Για να παραδεχτώ τη γύμνια μου, θέλω να την ορίσω πρώτα και ύστερα να την δω ολοκάθαρα πάνω μου. 
Η σκέψη της ανεπάρκειας με τρώει από μικρή ηλικία καθώς δεν ένιωσα παρά ελάχιστες φορές ποθητή, πως λάμπω, πως κάποιος ζει μόνο για εμένα, πως γράφει για εμένα. Ετεροχρονισμένα εντελώς, θυμήθηκα τα λόγια ενός αγοριού "για να είσαι η πρώτη", όταν τον κορόιδεψα, ενώ στην ουσία εμένα κορόιδευα "για να είμαι η δεύτερη;" κι ύστερα τα λίγα δικά σου γραπτά που σημαίνουν πολλά αρκεί να τα προσέξει κανείς. 
Έκανα λάθος επιλογές που μπορεί να φαίνονταν εξαρχής ως τέτοιες ή να αποδεικνύονταν αργότερα από τον σαρωτικό τρόπο που με ισοπέδωσαν; Μα είναι όντως έτσι;
Αν έστω και για μια στιγμή είχα αποκλίνει από αυτήν την πορεία του σκοταδιού και του βάθους δεν θα έβρισκα εσένα για να με κρατήσεις. Και βέβαια αν δεν έβρισκα εσένα ούτε θα είχα γίνει μαμά αλλά ούτε θα είχα θελήσει να αφανιστώ έτσι καθολικά όπως το θέλησα. Πνίγομαι στην τρομακτική αντίφαση των διπόλων κι ας γνωρίζω πολύ καλά πως δεν μπορώ από τούδε να τα αποφύγω γιατί έχουν εγκαταστήσει μέσα μου ένα θυμικό κι έναν τρόπο σκέψης σαν περίπλου μιας άγνωστης γης. 
Ένα παράδειγμα γι' αυτήν μου την περίπλοκη σκέψη είναι τότε που μπήκα στην Πολιτεία ένα απομεσήμερο και κατέβηκα τα σκαλιά του γνωστού υπογείου. Είχα δύο συγκεκριμένα βιβλία στη λίστα μου και τα δύο του Γκοσποντίνοφ. Ξεφύλλισα όπως κάθε φορά κάμποσα, ακόμα πιο πολλά που θα αγοράσω κι ακόμα λίγα που δεν θα αποκτήσω από πείσμα και μια πεποίθηση πως θα είναι κακό κάρμα για εμένα αν βρεθούν στο σπίτι. 
Λοιπόν, ένα από αυτά , βιβλίο ποίησης της παλιάς σου αγαπημένης, που για χρόνια ήταν terra non grata, περιείχε κι ένα ποίημα για την αγάπη σας αφιερωμένο σε εσένα, Στέλιο, για τότε και για πάντα. Ένα μικρό - μικρό κεντρί ένιωσα με κάθε λέξη αυτού του ποιήματος και ήταν ξεκάθαρα τσιμπήματα στον εγωισμό μου και μόνο αφού πάλι θα φτάνω δεύτερη, αφού η διαρκής μου αναβλητικότητα με κάνει ασυνεπή πρωτίστως απέναντι σε εμένα. 
Όλο αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω όπως και το γιατί έχω κολλήσει με το εάν έγραφε στον ΣΣ η αφιέρωση ή στον Σ. Σ. δεν μπορώ να θυμηθώ, μα μιλούσε σίγουρα για μια πελώρια αγάπη σαν ψωμί, ντουλάπα και βουνό και ήταν πράγματι ένα καλό ποίημα για να γραφτεί για εσένα, καλέ μου. 
Οπότε το μικρό κεντρί υποχώρησε και έδωσε τη θέση του σε μια μικρή μεν μα άδολη χαρά, που έδωσε τη θέση της σε ένα δικό μου ανέφελο κεφάλι που άρχισε να λειτουργεί κάπως διαφορετικά αφού ναι μεν υπάρχουν αγώνες ταχύτητας αλλά όχι αγώνες αγάπης. Ευτυχώς, δεν υπήρχε εκεί μέσα και το ποίημα που καθόλου άδολα, μα εντελώς εκκεντρικά και χωρίς στιβαρό περιεχόμενο έχει γραφτεί για εμένα.
 Άλλωστε, σε δεύτερο χρόνο που σκέφτηκα χωρίς περιττή ταραχή, η αναπόληση και καταγραφή των στιγμών μας είναι αυτή που μας δίνει μια πιστοποίηση της ύπαρξής μας και όλα αυτά αξίζει τον κόπο να μπουν στα βιβλία του κόσμου. 
Πήρα το Φυσικό Μυθιστόρημα και το Περί Φυσικής της Μελαγχολίας κι έφυγα για να οδηγήσω προς το σπίτι. 
Το τσιμέντο έβραζε κι εγώ δεν ήμουν καμία μία πια, πάρα μόνο ένας τραχύς και γοργοπόδαρος εαυτός που γράφει για εσένα για όλη μας την κοινή ζωή που έχει φτάσει να καταλαμβάνει ήδη το 1/3 της πορείας μου εδώ πάνω κι ας μην τυπωθούν ποτέ αυτά τα ποιήματα, ας μείνουν για πάντα καταχωνιασμένα στο καρυδένιο μου γραφειάκι, φτάνει να τα βρει η Βένια για να διαπιστώσει σε μια ενήλικη εκδοχή της, πως από την δική μας τρωτή, ανθρώπινη αγάπη ήρθε και άνθισε κι αυτό είναι κάτι καλό.