spektakl

Η μοναξιά χτυπάει το παρμπρίζ

το τέμπο της είναι νευρικό 

Συνοδεύεται από βροχή, 

λόγια, κλάματα, τη φωνή του Αγγελάκα

Η μοναξιά είναι η αλήθεια 

που έχω και δεν μπορώ 

να μοιραστώ

Θα προσπαθήσω τώρα:

η φιγούρα σου στη μεθ

ο γραμμένος σε τσιγαρόχαρτο επικήδειος

τα μνημόσυνα 

το τατουάζ στην πλάτη μου 

ο Μιχάλης στο κινητό του που με έχει

γραμμένη δική σου

η μοναξιά είναι είκοσιτρια λευκά λουλούδια εγκλωβισμένα στο χέρι που πάει να ακουμπήσει μάρμαρο 

την ώρα που οπαδοί του Παναθηναικού τραντάζουν το βαγόνι με ζωώδη ενθουσιασμό 

Η μοναξιά είναι το πικρό μου χαμόγελο 

στο θέαμα αυτό

η ζωή πάντα θα συνεχίζεται ξέρω. 

Εγώ είμαι μια μοναχική είκοσι δύο χρονών

κάνω στάσεις σε λέξεις, στίχους,
θλιμμένες γιορτές και μνήματα

Μοναξιά είναι η μοναδική εκτυπωμένη 

φωτογραφία όπου τα χέρια μου σχηματίζουν αγκαλιά γύρω από ένα σώμα άζωο πια

(Τα ρούχα σου ποιος τα φοράει τώρα;) 

Μοναξιά είναι η επανάσταση για τον έρωτα 

που να, μου έκατσε στραβά, αφού πέθανες. 

Μοναξιά είναι να έχω χηρέψει
στα είκοσι δύο από αγάπη

Κι ύστερα να επισκέπτομαι μια πόλη 

κι άλλη μια κι άλλη μια
χωρίς εσένα 

αλλά να με περιμένεις σε
κάθε επόμενο βήμα,
αφού σε όλες πρώτα
μαζί ιχνηλατίσαμε.