Σελίδες

Σκέψεις για μια τριανταφυλλιά

Αυτή η τριανταφυλλιά εγείρει ένα τεράστιο ζήτημα. Από τη στιγμή που φύτρωσε άλλαξε το νεκροταφικό οικοσύστημα και το χρώμα και το άρωμα έλαβαν άλλη θέση ανάμεσα στα στερεοτυπικά στοιχεία της ταφής.

Σαν μια πύλη για ένα διαφορετικό σύμπαν θα μπορούσε να ιδωθεί. Μια φιλοξενία ύστατη και ζεστή για την απονενοημένη πράξη.

Τα όντα που την αναζήτησαν το έπραξαν συνειδητά και απόλυτα ελεύθερα, διαλέγοντάς την για μάρτυρα που θα κατανοήσει και θα σεβαστεί, που θα στέρξει συγχρονικά, με αγκάθια και άνθη πάνω από τα κεφάλια τους. Έτσι φαντάζομαι πως η τριανταφυλλιά είναι πια γιγάντια.

Το κάθε ταπεινό χεράκι που την πλησιάζει επιβραβεύεται με ένα πέταλο απροσδιόριστου χρώματος μα πυκνής υφής και όψης. Όλα τα λόγια και οι σκέψεις των ανθρώπων που έζησαν για λίγο κάτω από τη σκιά του θάμνου, είναι εμποτισμένα σε κάθε πέταλο και καλεί τους αποδέκτες σε μια ουτοπική γαλήνη· την γαλήνη που επέλεξαν οι άνθρωποι που δεν άντεχαν άλλο να εξευτελίζουν τη ζωή τους, που δεν μπορούσαν να υπομείνουν τον πόνο και την αθλιότητα, που η δική τους θεώρηση για το "πως ζούμε" ήταν διαφορετική από των άλλων ανθρώπων και τις κοινωνικές επιταγές γενικότερα, που τα ιδανικά τους ήταν ασύμβατα με την πραγματικότητα γύρω τους.

Καλούν, λοιπόν, αυτά τα πέταλα σε μια συμφιλίωση με την ιδέα του εκούσιου θανάτου. Κι άλλωστε, πέταλα είναι, άρα όχι αθάνατα, δεν επιστρέφουν ούτε ανήκουν ποτέ σε κανέναν.