Ένα ποίημα για εμάς

Όταν κάπνιζες πίπα
το μικρό σπίτι και τα ρούχα
και όλα μας,
ως και τα βιβλία ακόμα
μύριζαν όμορφα καθησυχαστικά
Κάπνιζες λιγότερο, έκανα κι εγώ
μια τζούρα στα ξαφνικά
Είμασταν νέοι, αυτή η πίπα
ήταν η κληρονομιά μιας εποχής άλλης
Ο καπνός της θωράκιζε όλα τα όνειρα
που κάναμε μαζί
Ο φόβος όμως κατάπιε
τον καπνό
μείναμε τώρα και μετράμε γόπες
φανταστικές ασθένειες,
καταστροφές που ίσως μας βρουν
Στην πραγματικότητα θέλω λίγη
από την παλιά ευδαιμονία
στα πνευμόνια σου και
στα δικά μου