Αγαπημένη μου Ήβη,
Μου ζήτησες τόσο ευγενικά, όπως πάντα άλλωστε, να γράψω αν θέλω κάτι. Σκέφτηκα, λοιπόν, να γράψω ένα γράμμα με απεύθυνση τόσο σε εσένα όσο και σε όσους θα θελήσουν να περάσουν λίγο χρόνο διαβάζοντάς το.
Οι μέρες μου περνούν υπερβολικά γρήγορα, είναι παράδοξα γεμάτες κι έχω λίγο χρόνο για τα πολύ πρακτικά πράγματα. Ναι! Έχω μέσα σε όλη αυτή την περίεργη απαγορευτική συνθήκη που μας επιβλήθηκε, τόσο λίγο χρόνο. Όμως όλος ο υπόλοιπος είναι τόσο όμορφα δοσμένος· γράφω, διαβάζω, βλέπω προσεκτικά ταινίες που ήθελα να ξαναδώ, βάφω μια μικρή βιβλιοθήκη, σκαλίζω τις γλάστρες μου και σε λίγο θα φυτέψω σπόρους, μαγειρεύω, χαϊδεύω τη Βενετία και την φιλάω κάθε τόσο, αγκαλιάζω τον Στέλιο και τον μυρίζω συνεχώς, παίζω με τον Φιντέλ που μόλις προχθές έκλεισε τα δέκα σκυλίσια του χρόνια.
Μέσα σε αυτή την σπιτίσια ευδαιμονία, δεν σου κρύβω πως ανησυχώ. Η επισφάλεια που μας περιβάλλει είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλη. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν κεκτημένα να χάσουν. Είναι τόσο ευάλωτοι! Τόσο όμως άθικτοι και περήφανοι· βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά από εμάς. Κι όμως μας είναι τόσο δύσκολο να σκεφτούμε πως ίσως μια μέρα βρεθούμε κι εμείς στην ευάλωτη αυτή θέση. Μα ακόμα κι αυτή η σκέψη γίνεται από την ασφαλή μου περίμετρο, την θαλπωρή του σπιτιού μου. Τα λίγα δώρα που μπορώ να προσφέρω, τα τόσο σημαντικά για εκείνους, με κάνουν και νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Η κατάσταση είναι σαν ένας λαβύρινθος κι ο Μινώταυρος είναι αόρατος και κρύβεται παντού.
Ώρες ώρες νιώθω πως συμμετέχουμε σε μια παγκόσμια κακόγουστη περφόρμανς. Στέλνουμε μήνυμα σε έναν άγνωστο για να μας επιτρέψει να βγούμε, βγαίνουμε κρατώντας την ψυχή και την ταυτότητα στα δόντια, τικτακτικ, επιστρέφουμε έχοντας εισπνεύσει κάτι πιο ελεύθερο κι έχοντας διαπιστώσει πως στην ουσία ο κόσμος δεν άλλαξε αλλά χρησιμοποιεί περισσότερο πλαστικό για να τυλίγει την ατομική του ευθύνη, περισσότερη αστυνομία και απαγόρευση για να διαπιστώνεται πως η ατομική ευθύνη είναι στο βάθρο της, τρώμε, συντονιζόμαστε στους δέκτες μας στις 6, κοιμόμαστε, ξυπνάμε. Κι επαναλαμβάνουμε με την ίδια ή διαφορετική σειρά τα βήματα της προηγούμενης μέρας που καθόλου σημασία δεν έχει ποια είναι αφού όλες μοιάζουν στην μονοτονία τους.
Διαπιστώνω πως η δυσθυμία μου κυριάρχησε στο δεύτερο μέρος του γράμματος και δεν θέλω να είναι αυτή που θα καθορίσει το γράμμα μου· σου αφήνω εδώ μια polaroid από αυτές που βγάζω σχεδόν κάθε μέρα από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα. Είναι ένας κορμός δέντρου,ενός δέντρου φυτεμένου πάνω σε ένα πεζοδρόμιο. Έχει κοπεί τόσο άτσαλα και με κάνει να αναρωτιέμαι για την άγνοια των κηπουρών ή την πιθανή αδιαφορία τους. Δεν μέτρησα τους κύκλους που διαγράφονται πάνω στην τομή κι έτσι δεν μπορώ να γνωρίζω την ηλικία του, όμως μπορώ να σου πω ότι δίπλα του έχει ανθίσει μια νερατζιά κι αυτό είναι τουλάχιστον καθησυχαστικό και για μένα που μυρίζω τα άνθη της μα και για τον κορμό που μπορεί να θυμάται πως είναι να είσαι δέντρο.
Σε φιλώ πολύ, σου στέλνω αγκαλιά.
Να αντέχεις μέχρι να ξαναβρεθούμε,
Γεωργία
Μου ζήτησες τόσο ευγενικά, όπως πάντα άλλωστε, να γράψω αν θέλω κάτι. Σκέφτηκα, λοιπόν, να γράψω ένα γράμμα με απεύθυνση τόσο σε εσένα όσο και σε όσους θα θελήσουν να περάσουν λίγο χρόνο διαβάζοντάς το.
Οι μέρες μου περνούν υπερβολικά γρήγορα, είναι παράδοξα γεμάτες κι έχω λίγο χρόνο για τα πολύ πρακτικά πράγματα. Ναι! Έχω μέσα σε όλη αυτή την περίεργη απαγορευτική συνθήκη που μας επιβλήθηκε, τόσο λίγο χρόνο. Όμως όλος ο υπόλοιπος είναι τόσο όμορφα δοσμένος· γράφω, διαβάζω, βλέπω προσεκτικά ταινίες που ήθελα να ξαναδώ, βάφω μια μικρή βιβλιοθήκη, σκαλίζω τις γλάστρες μου και σε λίγο θα φυτέψω σπόρους, μαγειρεύω, χαϊδεύω τη Βενετία και την φιλάω κάθε τόσο, αγκαλιάζω τον Στέλιο και τον μυρίζω συνεχώς, παίζω με τον Φιντέλ που μόλις προχθές έκλεισε τα δέκα σκυλίσια του χρόνια.
Μέσα σε αυτή την σπιτίσια ευδαιμονία, δεν σου κρύβω πως ανησυχώ. Η επισφάλεια που μας περιβάλλει είναι κάτι παραπάνω από πρόδηλη. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν κεκτημένα να χάσουν. Είναι τόσο ευάλωτοι! Τόσο όμως άθικτοι και περήφανοι· βρίσκονται πάντα ένα βήμα μπροστά από εμάς. Κι όμως μας είναι τόσο δύσκολο να σκεφτούμε πως ίσως μια μέρα βρεθούμε κι εμείς στην ευάλωτη αυτή θέση. Μα ακόμα κι αυτή η σκέψη γίνεται από την ασφαλή μου περίμετρο, την θαλπωρή του σπιτιού μου. Τα λίγα δώρα που μπορώ να προσφέρω, τα τόσο σημαντικά για εκείνους, με κάνουν και νιώθω ακόμα πιο άσχημα. Η κατάσταση είναι σαν ένας λαβύρινθος κι ο Μινώταυρος είναι αόρατος και κρύβεται παντού.
Ώρες ώρες νιώθω πως συμμετέχουμε σε μια παγκόσμια κακόγουστη περφόρμανς. Στέλνουμε μήνυμα σε έναν άγνωστο για να μας επιτρέψει να βγούμε, βγαίνουμε κρατώντας την ψυχή και την ταυτότητα στα δόντια, τικτακτικ, επιστρέφουμε έχοντας εισπνεύσει κάτι πιο ελεύθερο κι έχοντας διαπιστώσει πως στην ουσία ο κόσμος δεν άλλαξε αλλά χρησιμοποιεί περισσότερο πλαστικό για να τυλίγει την ατομική του ευθύνη, περισσότερη αστυνομία και απαγόρευση για να διαπιστώνεται πως η ατομική ευθύνη είναι στο βάθρο της, τρώμε, συντονιζόμαστε στους δέκτες μας στις 6, κοιμόμαστε, ξυπνάμε. Κι επαναλαμβάνουμε με την ίδια ή διαφορετική σειρά τα βήματα της προηγούμενης μέρας που καθόλου σημασία δεν έχει ποια είναι αφού όλες μοιάζουν στην μονοτονία τους.
Διαπιστώνω πως η δυσθυμία μου κυριάρχησε στο δεύτερο μέρος του γράμματος και δεν θέλω να είναι αυτή που θα καθορίσει το γράμμα μου· σου αφήνω εδώ μια polaroid από αυτές που βγάζω σχεδόν κάθε μέρα από τότε που ξεκίνησε η καραντίνα. Είναι ένας κορμός δέντρου,ενός δέντρου φυτεμένου πάνω σε ένα πεζοδρόμιο. Έχει κοπεί τόσο άτσαλα και με κάνει να αναρωτιέμαι για την άγνοια των κηπουρών ή την πιθανή αδιαφορία τους. Δεν μέτρησα τους κύκλους που διαγράφονται πάνω στην τομή κι έτσι δεν μπορώ να γνωρίζω την ηλικία του, όμως μπορώ να σου πω ότι δίπλα του έχει ανθίσει μια νερατζιά κι αυτό είναι τουλάχιστον καθησυχαστικό και για μένα που μυρίζω τα άνθη της μα και για τον κορμό που μπορεί να θυμάται πως είναι να είσαι δέντρο.
Σε φιλώ πολύ, σου στέλνω αγκαλιά.
Να αντέχεις μέχρι να ξαναβρεθούμε,
Γεωργία
