Τις μέρες αυτές διανύω μια ευδόκιμη πορεία παραίτησης από την φρενίτιδα που επικρατεί τριγύρω. Δεν μιλάω πολύ, μόνο εσωτερικά, γράφω όμως, αναπτύσσω τις ξεχασμένες μου αισθήσεις της ακοής και της όσφρησης και θυμάμαι, κυρίως θυμάμαι.
Τα συμπεράσματα από κάθε εσωτερική διεργασία που αναπτύσσεται μέσα μου τείνουν να διαφοροποιούνται από τα συνήθη στα οποία είχα την τάση να καταλήγω. Κάτι σημαίνει αυτό, αλλαγή ίσως, υφαίνω ένα κουκούλι για να βγω.
Είναι η πρώτη φορά από τον περσινό Απρίλιο που μπορώ να παραδεχτώ μια άγρια χαρά που και που να κυριαρχεί στο μυαλό μου. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Προς το παρόν κι ωσότου να βάλω μια τάξη στο χάος μου, δεν επιθυμώ να ονομάσω τα συμπεράσματα.
Η καθημερινότητα που έχει αντιστραφεί, με μπερδεύει, ζω το βράδυ πάλι και το πρωί δεν αποζητώ κάποια επικοινωνία πέρα από όση ανάγκη με έχει το παιδί.
Αρκεί να ζει κανείς στο παρόν; Νομίζω πως έχοντας εκτίσει έναν τεράστιο χρονικό όγκο, μπορεί να μετρηθεί και σε όγκο ο χρόνος και ειδικά το παρελθόν, όταν το νιώθεις σαν μια πισίνα η οποία μέσα στην ταπεινή εγκατάλειψη τείνει να μοιάζει με νέο έκπαγλο οικοσύστημα, όπου εκεί αναπαράγονται αποτυχίες, προδοτικά λόγια, αυτοκαταστροφές, πεθαμένοι έρωτες, έρωτες που δεν μετριούνται με τίποτα, ηλεκτροφόρα φίδια με ονόματα, υπερτιμημένες αγάπες, ξεχασμένα χάδια στα παιδικά μάγουλα, η παντοτινή φιλία, τα σπασμένα σαν ωμά αυγά όνειρα, όταν σε αυτόν, λοιπόν, τον υγρό αχταρμά έχω κολυμπήσει πολλάκις ψάχνοντας να βρω νόημα, με σιγουριά λέω πως όλα συμβαίνουν στο παρόν.
Η νοσταλγία δημιουργεί κι άλλον πόνο, υποφερτό μεν, όμως όταν ξεπερνιέται η ουδός, ουδείς ξέρει σε ποιο κρεβάτι θα βρεθείς σπαράζοντας και βγάζοντας τα σωθικά σου. Κι έτσι, μια κι έξω, οφείλεις να τελειώνεις με τη νοσταλγία καθώς αποδεικνύεται αχρείαστη φθορά στο χρόνο που σου απομένει.
Εξώ η άνοιξη ουρλιάζει,τα λουλούδια ανθίζουν χωρίς εμάς και η απομάκρυνση από την καλή μας πλευρά μοιάζει μερικές στιγμές οριστική.
Τα συμπεράσματα από κάθε εσωτερική διεργασία που αναπτύσσεται μέσα μου τείνουν να διαφοροποιούνται από τα συνήθη στα οποία είχα την τάση να καταλήγω. Κάτι σημαίνει αυτό, αλλαγή ίσως, υφαίνω ένα κουκούλι για να βγω.
Είναι η πρώτη φορά από τον περσινό Απρίλιο που μπορώ να παραδεχτώ μια άγρια χαρά που και που να κυριαρχεί στο μυαλό μου. Κι αυτό κάτι σημαίνει. Προς το παρόν κι ωσότου να βάλω μια τάξη στο χάος μου, δεν επιθυμώ να ονομάσω τα συμπεράσματα.
Η καθημερινότητα που έχει αντιστραφεί, με μπερδεύει, ζω το βράδυ πάλι και το πρωί δεν αποζητώ κάποια επικοινωνία πέρα από όση ανάγκη με έχει το παιδί.
Αρκεί να ζει κανείς στο παρόν; Νομίζω πως έχοντας εκτίσει έναν τεράστιο χρονικό όγκο, μπορεί να μετρηθεί και σε όγκο ο χρόνος και ειδικά το παρελθόν, όταν το νιώθεις σαν μια πισίνα η οποία μέσα στην ταπεινή εγκατάλειψη τείνει να μοιάζει με νέο έκπαγλο οικοσύστημα, όπου εκεί αναπαράγονται αποτυχίες, προδοτικά λόγια, αυτοκαταστροφές, πεθαμένοι έρωτες, έρωτες που δεν μετριούνται με τίποτα, ηλεκτροφόρα φίδια με ονόματα, υπερτιμημένες αγάπες, ξεχασμένα χάδια στα παιδικά μάγουλα, η παντοτινή φιλία, τα σπασμένα σαν ωμά αυγά όνειρα, όταν σε αυτόν, λοιπόν, τον υγρό αχταρμά έχω κολυμπήσει πολλάκις ψάχνοντας να βρω νόημα, με σιγουριά λέω πως όλα συμβαίνουν στο παρόν.
Η νοσταλγία δημιουργεί κι άλλον πόνο, υποφερτό μεν, όμως όταν ξεπερνιέται η ουδός, ουδείς ξέρει σε ποιο κρεβάτι θα βρεθείς σπαράζοντας και βγάζοντας τα σωθικά σου. Κι έτσι, μια κι έξω, οφείλεις να τελειώνεις με τη νοσταλγία καθώς αποδεικνύεται αχρείαστη φθορά στο χρόνο που σου απομένει.
Εξώ η άνοιξη ουρλιάζει,τα λουλούδια ανθίζουν χωρίς εμάς και η απομάκρυνση από την καλή μας πλευρά μοιάζει μερικές στιγμές οριστική.