Οι μέρες βαδίζουν ανελέητα γρήγορα σαν χτύποι σε ταχυκαρδία και φρενήρης σκέψη. Βγαίνουμε μόνο για τα απαραίτητα και για να πάμε βόλτα το σκύλο. Η αλήθεια είναι πως στα γειτονικά μου τετράγωνα δεν έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα αφού η Αγίας Γλυκερίας ήταν πάντα ένας ήσυχος δρόμος, μα τώρα μοιάζει νεκρική και απόκοσμη η ησυχία του. Όσο η κατανόηση της κατάστασης μας είναι κοντά,άλλο τόσο νιώθω να μου ξεφεύγει και κάθε μέρα ξέρω πως είναι μια μικρή νίκη για μένα. Το να διατηρώ το μυαλό μου σε εγρήγορση, καθαρό και ευάερο είναι πιο επιτακτική ανάγκη από ποτέ. Άλλωστε πλησιάζει ο καιρός μιας μέρας που έμελλε να γιορτάζω σαν τα δεύτερα γενέθλιά μου και μου οφείλω να είμαι άμωμη ως τότε. Το παιδί μεγάλωσε όλες αυτές τις μέρες, σαν να ανέβηκε ακόμα ένα σκαλοπάτι, λάμπει σαν μικρό ροδάκινο στον ήλιο. Κάνει τόση υπομονή και με εκπλήσσει η απλότητα και ο τρόπος που δέχεται την ροή της τωρινής ζωής της.
Αυτό που μου λείπει είναι να περπατάω και να χάνω την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, οι βόλτες μας με τον Σαμσών, το δάσος. Και χαίρομαι γι'αυτό που νιώθω και την αυτάρκειά μου. Το σώμα μου λίγο πριν τις απαγορεύσεις, σχεδόν ένα μήνα πριν είχε κλατάρει. Ήμουν σε οριακό σημείο άγχους και εξασθένησης,γι' αυτό ήρθε ο πόνος του έρπη να με ζώσει έτσι τις νύχτες. Νιώθω ευγνωμοσύνη τώρα, που μπορώ και γράφω χωρίς να πονάω, αλλάζω πλευρό χωρίς να πονάω, αγκαλιάζω το παιδί κι εσύ με χαϊδεύεις κι όλα αυτά χωρίς αυτό το άχαρο και περιπεπλεγμένο αίσθημα του νευρόπονου.
Αυτό που μου λείπει είναι να περπατάω και να χάνω την αίσθηση του χρόνου και του χώρου, οι βόλτες μας με τον Σαμσών, το δάσος. Και χαίρομαι γι'αυτό που νιώθω και την αυτάρκειά μου. Το σώμα μου λίγο πριν τις απαγορεύσεις, σχεδόν ένα μήνα πριν είχε κλατάρει. Ήμουν σε οριακό σημείο άγχους και εξασθένησης,γι' αυτό ήρθε ο πόνος του έρπη να με ζώσει έτσι τις νύχτες. Νιώθω ευγνωμοσύνη τώρα, που μπορώ και γράφω χωρίς να πονάω, αλλάζω πλευρό χωρίς να πονάω, αγκαλιάζω το παιδί κι εσύ με χαϊδεύεις κι όλα αυτά χωρίς αυτό το άχαρο και περιπεπλεγμένο αίσθημα του νευρόπονου.