Αν υπάρχει η βεβαιότητα είναι για να συντρίβεται. Η διάθεση που με κατοικεί είναι μονότονη και κάπως σκοτεινή από τις αρχές του χρόνου. Οι λόγοι είναι απλοί και οι λύσεις για τα θέματα που δημιούργησαν είναι ακόμα πιο απλές, μα ταυτόχρονα δραστικές και αχώνευτες. Κι έτσι δεν αποφασίζω τίποτα. Το σώμα μου αντιδράει όσο η ψυχή μου τεντώνεται. Τώρα που έχουν όλοι κλειστεί στα σπίτια τους, το παράθυρο που μας μένει για ήλιο είναι ξαφνικά μοναδικό και πολύτιμο. Τα ράφια του σπιτιού είναι φορτωμένα με βιβλία και φιλμ, τα φυτά προσανατολίζονται κι αυτά σε σχέση με τον ήλιο και μεγαλώνουν όμορφα. Δεν θυμάμαι που το είχα διαβάσει αλλά χρειάζονται στοργή κι αυτά κι έτσι που και που τους μιλάω και χαϊδεύω τα φύλλα τους· ανταποκρίνονται.
Θυμάμαι, κάποτε, αρκετά χρόνια πριν που είχα παρομοιάσει μια χειραψία με ηλεκτρισμό και κακή ενέργεια. Εδώ, λοιπόν και δύο βδομάδες βιώνω το ίδιο αρνητικό ρεύμα στην αριστερή πλευρά του θώρακα.Πονάω με τον ίδιο τρόπο που πόνεσα τότε και δεν ήξερα τι το προκάλεσε. Η τωρινή μου αλήθεια έχει επιστημονικό όνομα και παράξενο: έρπης ζωστήρας. Μέσα στην ασφάλεια του πόνου που με αγκαλιάζει κάθε μέρα και δεν έχω τρόπο να τον αντιμετωπίσω κι έτσι απλώς τον αφήνω να κάνει τη δουλειά του, έχω να αντιμετωπίσω μια πρωτόγνωρη παρανοϊκή κατάσταση με γάντια μιας χρήσης, μάσκες, αντισηπτικά, απολυμαντικά, ατομική ευθύνη. Τίποτα δεν μου φαίνεται λογικό και έτσι μπερδεύομαι παραπάνω όταν πρέπει με απλά λόγια να εξηγήσω την κατάσταση. Οι ώρες γεμίζουν βέβαια και παραδόξως πιο γρήγορα. Η τονισμένη αγοραφοβία μου με καθιστά ανήμπορη να αντεπεξέλθω ικανοποιητικά γρήγορα στη βόλτα για σουπερμάρκετ που θα κάνω μια φορά τη βδομάδα κι έτσι αργοπορώ ώστε να ανασαίνω βαθιά. Είναι μια καθημερινότητα που δεν θέλω να πιστεύω πως θα μας επιβληθεί για πολύ. Είμαστε "κλουβισμένοι".Έτσι λέει η γιαγιά του παιδιού μου.