Σελίδες

Οι σκάλες της Οδησσού


Είδα το παρακάτω φρικτό κι αλλόκοτα αληθινό τέλος, σαν να συνέβει
σε δικό μου παιδί, στο δικό μου μωρό,
να χυθούν τα μυαλά του έξω,  το καρότσι ντελαπάρει στα σκαλιά,
έμεινε το στήθος μου έρημο.

Μα ο πόλεμος θα μας αφορά
όσο διαρκεί ένα ξεφύλλισμα εφημερίδας,
ένα στιγμιαίο καρδιοχτύπι φόβου,
τα πρησμένα από το κλάμα μάτια,
η αγκαλιά ενός αποχωρισμού

Ο πόλεμος θα μας νοιάζει λίγο
αν δεν γίνεται δίπλα μας,
η αντικειμενική μας θλίψη θα στιλβώνεται
σαν σαμοβάρι και θα σερβίρει μια
επίφαση αλήθειας.

Ο πόλεμος, όταν μας χτυπήσει την πόρτα,
θα είναι αργά.