Φέτος τα γενέθλια των τριάντα έξι μου χρόνων τα γιόρτασα μαζί σου στο Βερολίνο. Πήρα ευχές μόνο από εσένα, την μάνα και τον πατέρα μου.
Σιγά σιγά γίνεται ακόμα πιο ορατή η μορφή του γήρατος. Δεν έχω κάποια σαφή ένδειξη για την προτίμηση μου στα χρόνια που πέρασαν. Το μόνο που προς το παρόν δεν μπορώ να αφήσω πίσω κι όλο μου τριβελίζει το μυαλό, είναι ο χρόνος που άφηνα να τρέχει μέσα από τις μέρες μου χωρίς να τον γεμίζω με πράγματα και ανθρώπους που να αξίζουν.Και οι μέρες αυτές μοιάζουν με τα κεριά στο ποίημα του Καβάφη.
Τουλάχιστον τώρα έχω κι αφιερώνω όσο χρόνο θέλω και κρίνω απαραίτητο στον καθένα και την καθεμία που με ενδιαφέρει. Δεν είναι άπλετος χρόνος είναι η αλήθεια κι έτσι οι αϋπνίες καλά κρατούν.
Από τα λίγα πράγματα που κάνω για το σώμα μου είναι το πολύ περπάτημα και φυσικά η συνέχιση της χορτοφαγίας. Κατά τα λοιπά, διαβάζω αρκετά, γράφω αρκετά και νιώθω μια αφύπνιση που κάπου με οδηγεί.