Σελίδες


πονάει η αριστερή μου πλευρά σαν να έχει απιθωθει ένας τεράστιος μαύρος σκύλος πάνω της ή ακόμα πιο παραστατικά ένας ελέφαντας που όμως δεν τολμώ να κουνήσω για να μην ενοχληθεί, ένας ελέφαντας που στέκεται ακίνητος.
Η αγάπη κοιμάται εξαντλημένη στα αριστερά με ανακούφιση που το κακό ξορκιστηκε μαζί με τον αέρα του κλιματιστικου.
"δεν θα το ξανακάνεις, ε;" 
Γραφω κι αναρωτιέμαι γιατί ο σταυρός να είναι ερυθρός και πως οι εικόνες σε κάθε δωμάτιο είναι εξωφρενικά έξυπνο installation αν το καλόσκεφτούμε. Σιχάθηκα βέβαια να ρίξω μια ματιά της προκοπής στο Άγιο βιβλίο αλλά αυτό είναι μια πιο προσωπική υπόθεση που εδώ που τα λέμε δεν χρήζει ιδιαιτερης ανάλυσης. Σε όλο τον όροφο εγώ μόνο ρίχνω τον μέσο όρο ηλικίας. Τα λευκοπλαστ συγκρατούν σωληνάκια στις μύτες των γυναικών. Είναι τόσες πολλές και είναι όλες γιαγιάδες μου. Θέλω να τις φροντίσω όλες λίγο πριν φύγουν οριστικά. Αλλά ενώ θέλω, δεν μπορώ τίποτα· ούτε ενα ποτήρι νερό να προσφέρω, ούτε καν να ξυπνήσω την κυρία Σταματίνα από το λήθαργο.
Είναι σχεδόν όλα ανακουφιστικα λευκά, τα σεντόνια, τα μάτια τους, τα πρόσωπα τους. Λευκά σε βαθμό εξαΰλωσης. Κι είναι καπως κωμικοτραγικο αυτό αν σκεφτούμε πως από την εξαΰλωση προσπαθούν όλοι εδώ να μας προφυλαξουν.[...]