Είναι σίγουρο πως το πρώτο της όνομα ήταν "Χρήστος". Το τωρινό ειναι Χρησάνθη. Αν ήμουν στη θέση της θα το έγραφα ορθογραφημένα, αλλά ξέρω,πως αυτό είναι δικός μου ψυχαναγκασμός( και ίσως άστοχος). Δεν μπορώ να είμαι στη θέση της. Ακόμα κι αν πολύ θα το ήθελα, μόνο και μόνο για να ρίξω μια σφαλιάρα στον βρωμερό 60άρη που μόλις την είδε ξέσπασε στα γέλια ( και βρήκε νοσηρή , παθητική συμπαράσταση στον διπλανό του) Η Χρησάνθη έχει θηλυκότητα που εγώ δεν έχω,την υπερτονίζει με ένα μικροσκοπικό μπουστάκι κι ένα κολλητό παντελόνι. Είναι Ιούλιος και κάνει ζέστη, εξάλλου.Φοράει κάτι ψηλά τακούνια ,που εγώ μια φορά δοκίμασα να βάλω, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να περπατάω άγαρμπα και ατσούμπαλα και να γεμίσω φουσκάλες τα πόδια μου. Η Χρησάνθη έχει το νέο της όνομα,τατουάζ στο αριστερό μπράτσο , κάθετα , με κεφαλαία γράμματα. Φοράει σταυρουδάκι,νομίζω. Κι έχει υπέροχα χείλια. Είναι μουδιασμένη και μιλάει με άγχος στο τηλέφωνο.
Δεν χρειάζεται την υποστήριξη μου, αλλά μόνο και μόνο επειδή την αποφεύγουν και στην τετράδα των καθισμάτων είναι μόνη,κάθομαι απέναντί της και την παρατηρώ. Ανακουφίζομαι που δεν την επηρεάζει το γέλιο του πορνόγερου και σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να μην μπορείς να κυκλοφορείς στο δημόσιο χώρο, χωρίς το μόνιμα επικριτικό βλέμμα του καθένα που νομίζει ότι γεννήθηκε ανώτερος, μόνο και μόνο επειδή είχε την τύχη να βρίσκεται στο σώμα που επιθυμούσε.
Είναι Ιούλιος ( το ξανάπα) , είμαστε στην Αθήνα, το ομοφοβικό, μισανθρωπικό, ρατσιστικό έτος 2018. Και αυτή είναι μια αληθινή ιστορία, γραμμένη από μια αφελή παρατηρήτρια. Δεν έχει σκοπό να διδάξει. Αν όμως νιώσετε ένα τσίμπημα και αυτό δεν προέρχεται από τροφαντό κουνούπι, ψαχτείτε λίγο παραπάνω, πριν ξαναπασαλειφτείτε με αουτάν.