νανούρισμα

Οι λέξεις μου για σένα αργούν
ωριμάζουν στωικά,
είναι φωτεινές, ζεστές
έχουν ειπωθεί από στόματα
αλλά από το δικό μου
πρώτη φορά


Χίλιοι  φόβοι
ξεπηδούν απ΄τη μήτρα μου
βίαια και ανυπότακτα
με επιβολή και στόμφο

Όχι σαν εσένα
όχι όπως εσύ

εκείνο το κρύο φεβρουαριανό πρωινό
καθρέφτης στο ταβάνι
κρύα λευκά πλακάκια
βαμβάκι, βελόνα στη ράχη
όλα κρύα

Εσύ ζεστή, ροδαλή
με ανοιχτό ένα μάτι
ματωμένη στα λευκά σου
με κοιτάς, ανασαίνεις
ζεστή.


σε αποχωρίζομαι.

Δεκα ώρες μέτρησα
πριν κλάψω
πριν σε δω ξανά
ντυμένη πράσινη

σε τάισα
- θυμάμαι -
και τα μάγουλά σου ρούφηξαν αγάπη.