σκούρο μπλε ταβάνι

Μερικές γυναίκες παντρεύονται σπίτια*
Μοιάζω να είμαι μια από αυτές
Οκτώ χρόνια σύζυγοι, σχεδόν
Καθόλου δεν λυπάμαι ( εντάξει ίσως λίγο μα δεν ομολογώ)
Που θα καταρρεύσεις
Φεύγεις και τα κομμάτια σου θα πεταχτούν
Χωρίς στοργή θα θαφτούν, χωρίς κηδεία
Σε καμιά χωματερή μαζι με λογιών σκουπίδια και ξεχασμένα αντικείμενα
Να πάρεις όλα τα συμπράγκαλα μαζί, τις μνήμες
Κι όσα άκουσες και είδες πριν από μένα
Τη γύμνια και τους οργασμούς μισητών θηλυκών, ματαιόδοξων γυναικών
Είμαι ζηλιάρα ακόμα και τώρα που αναπνέω το ρόγχο σου;
Να ξέρεις κάθε σου γωνία θα λουστραριστεί
Θα απολυμανθεί κι εγώ
θα γλυστράω, κύκνος
Στα δρύινα σου τα μασίφ
Γλεντώντας, γελώντας ,
Καμουφλάροντας τη λύπη
Που την τεφροδόχο σου δεν φύλαξα σε μια γωνία του
καινούριου.


*στίχος από το ποίημα "Νοικοκυρά" της Αν  Σεξτον