Μύριζες λουκάνικο που σου 'ψησα για βραδινομεσημεριανό και φτηνή γερμανική μπύρα. Ήμουν ιδρωμένη από το περπάτημα της μέρας κι είχα ξεχάσει το αποσμητικό. Αλλά θα έπαιρνα όρκο πως ήμουν άοσμη ή τουλάχιστον μύριζα εγώ. Σου πήρα τα χέρια και σε τράβηξα με δύναμη , να στηριχτείς καλύτερα, να ανασηκωθείς. Ανταποκρίθηκες χωρίς περιστροφές και φλυαρίες στο κάλεσμά μου και λίγη ώρα μετά το κεφάλι σου ξεκουραζόταν πάνω στα πλευρά μου. Είχαμε κι οι δυο την ίδια μυρωδιά. Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια μου λες; Όσα λάθη κι αν έχουμε διαπράξει στην πορεία, το μεταξύ μας μένει όρθιο και αληθινό και όμορφο. Και σ'αγαπάω σαν χθες. Κάθε φορά σαν χθες και λίγο παραπάνω.
Πήρα τις βέρες μας. Τις λευκές πεντακάθαρες βέρες μας.Τις κοιτούσα σαν να μην τις είχαμε διαλέξει μαζί , σαν να ήρθαν από ένα συννεφάκι, να προσγειώθηκαν πάνω στα γόνατα και νόμιζα πως κουδούνιζαν κιόλας.
Η κατακλείδα μας είναι αυτή. Εμείς. Μαζί. Μέχρι.