Tην ξεφύλλιζα με χέρια που έτρεμαν από τον καφέ και τα πρωινά τσιγάρα. Οκτώ και 25 έλεγε το επιτοίχιο. Την ξεφύλλισα μια και δυο και τρεις, δεν στάθηκα πουθενά παραπάνω.Στη θέση του ρολογιού που μετρούσε τις ώρες της υποχρεωτικής μου ευδαιμονίας στέκεται ένα σαρκαστικό και γεμάτο χαμόγελο σαν αυτά που σκαλίζουν τα αμερικανάκια στις κολοκύθες τους.
Δεν μέτρησα τις σελίδες, ούτε τα πολλά κομμάτια από φωτογραφίες, γραμματόσημα, εισιτήρια σαλαμίνα-πειραιάς, τις ζωγραφιέ με κραγιόνια που έχει μέσα. Δεν μέτρησα τίποτα, μόνο χάρηκα και έκλεισα το κατάδικό μου μονότυπο ευχαριστημένη.Έπιασα το προσωπό μου και κοίταξα τα χέρια μου: μαύρα. Τα μούτρα μου μαύρα κι αυτά. H Ψυττάλεια με εκδικείται που δεν της αφιερώθηκα ολοκληρωτικά από το πρώτο λεπτό...
Δεν έχω να πω πολλά. Ίσως μόνο πως είναι ό,τι πιο ανθρώπινο και κοντά σε εμένα έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό.Αρκεί μια βουτιά στις σελίδες του βιβλίου -που κάθε φορά είναι διαφορετικό ( για το λόγο ότι το βιβλίο φτάνει στην τελική του μορφή από τον ίδιο τον συγγραφέα με κόπο, φαντασία και επιμονή)- για να βρει ο καθένας ξεχασμένους, οικείους, μισητούς, αγαπημένους εαυτούς. Είναι ένα βιβλίο - αυτοκριτική, μια προσωπική ανάμνηση ή και όχι. Είναι αληθινή ζωή. Κι αυτό για εμένα είναι αρκετό.
πληροφορίες για το πως ξεκίνησε και συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια εδώ:
ψΥτταΛειΑ
Ο Σ.Ρ (πορτατίφ) γράφει εδώ:
το πορτατίφ
Δεν μέτρησα τις σελίδες, ούτε τα πολλά κομμάτια από φωτογραφίες, γραμματόσημα, εισιτήρια σαλαμίνα-πειραιάς, τις ζωγραφιέ με κραγιόνια που έχει μέσα. Δεν μέτρησα τίποτα, μόνο χάρηκα και έκλεισα το κατάδικό μου μονότυπο ευχαριστημένη.Έπιασα το προσωπό μου και κοίταξα τα χέρια μου: μαύρα. Τα μούτρα μου μαύρα κι αυτά. H Ψυττάλεια με εκδικείται που δεν της αφιερώθηκα ολοκληρωτικά από το πρώτο λεπτό...
Ολοκληρώνοντας την περιήγηση...
Δεν έχω να πω πολλά. Ίσως μόνο πως είναι ό,τι πιο ανθρώπινο και κοντά σε εμένα έχω διαβάσει εδώ και πολύ καιρό.Αρκεί μια βουτιά στις σελίδες του βιβλίου -που κάθε φορά είναι διαφορετικό ( για το λόγο ότι το βιβλίο φτάνει στην τελική του μορφή από τον ίδιο τον συγγραφέα με κόπο, φαντασία και επιμονή)- για να βρει ο καθένας ξεχασμένους, οικείους, μισητούς, αγαπημένους εαυτούς. Είναι ένα βιβλίο - αυτοκριτική, μια προσωπική ανάμνηση ή και όχι. Είναι αληθινή ζωή. Κι αυτό για εμένα είναι αρκετό.
πληροφορίες για το πως ξεκίνησε και συνεχίζεται αυτή η προσπάθεια εδώ:
ψΥτταΛειΑ
Ο Σ.Ρ (πορτατίφ) γράφει εδώ:
το πορτατίφ