πριν τελειώσουν οι μπαταρίες,
ψυχαναγκαστικά να γράψω εδώ, στην άδεια σελίδα,
είναι ανακουφιστικό που τα γράμματα δεν είναι με μολύβι
από απόσταση να δω όλες τις επιλογές,
να ξεκαθαρίσω, να διώξω μακρυά τις ατιθάσευτες σκέψεις
τα ανοργάνωτα του νου
δεν έμαθα να γράφω ποιήματα κι ο χρόνος μου
τελειώνει - συμβιβάστηκα με ευφάνταστα,
πιο περιττά οχήματα, με φιοριτούρες και λινές τραβέρσες,
καθαρούς νεροχύτες και αστραποβόλες (όσο μπορούν)
πορσελάνες σε μικρά, μικροσκοπικά πανάρχαια μπάνια.
η ζωή μου περιορίζεται
54 τετραγωνικά, τρεις κούπες καφέ, φρυγανιές
με μαρμελάδα βερίκοκο.
Η σκέψη προσποιείται
πως ωρίμασε και αποδέχτηκε αυτά
Σβούρα σε έναν κόσμο άγνωστο
με ανθρώπους γνωστούς, ίδιους,
που μοιάζουν ο ένας του άλλου,
τώρα ή στο παρελθόν,
μα όλοι τόσο τραγικά ίδιοι- πως;
γελοίοι, τιποτένιοι, μικροί, σκυθρωποί,κούφιοι,
αγέλαστοι, ανάλγητοι, άνευροι
Παθητική αναγνώστης και θεατής, γερακάρης,
τραγωδός και κωμικός σε πρώτο ρόλο,
δεν ξέρω το σωστό σενάριο,
ποια η σανίδα που θα με στηρίξει;
Ζω εκτός.Οι αποφάσεις αράχνιασαν
-δενξεσκονίζωτίποτακουράστηκα-
ζω εκτός
άγκυρα ταλαντεύεται από τον ουρανό
πάνω ακριβώς απ' το αρραγές μου κρανίο.
"Πόσους να σώσω, ποιους να πρωτομαζέψω."
δύσκολες οι αποφάσεις, κακεντρεχή τα διλήμματα
πιο εύκολο να γκρεμιστώ, δειλό αλλά εύκολο.
θέλω φιλόξενες χούφτες, να παρατήσω για μια στιγμή την κούραση.
να τη νανουρίσουν, τρυφερά να την αγκαλιάσουν
μειδιώντας να την πνίξουν όπως δεν μπορώ εγώ.
να απαλλαγώ από ετερόκλητα συναισθήματα,
να είμαι σταθερή εγώ, να μπορώ. Να μη δικαιολογώ
να ξερνώ τιμωρίες προς άξιους αυτών και λίγη γαλήνη για μένα.
Ναι, για μένα. Να σταματήσω να
ζω εκτός.
