Σελίδες

they shoot horses,don't they?

Με λένε Σύλβια, Ανν, Τσεζάρε, Βιρτζίνια, Σάρα, Καρυωτάκη, Γώγου.Θυμάμαι πως πέθανα νωρίς, θυμάμαι πως ήθελα να διώξω αυτό το αίσθημα το βαρύ, το αναπότρεπτο, το αναπόδραστο.Θυμάμαι λάθος; Εισπνοή-γκάζι, πέτρες στις τσέπες και βυθός γλυκός, υπνωτικά χάπια και αλκοόλ για την κατάποση, πυροβολισμός κροτάφου. Τα 'κανα όλα, όχι μ'αυτή τη σειρά, δεν έχει σημασία, τα έκανα πολλές φορές ή μια, δεν θυμάμαι, κρύφτηκα σε λαγούμια για πολύ καιρό πριν το αποφασίσω, κι όταν το αποφάσιζα με δειλία δεν με έβγαζε πουθενά. Έχω αφήσει χιλιάδες λέξεις στους ανθρώπους για να με θυμούνται αν με διαβάσουν κι αν μπορούν να θυμηθούν Παρόλο που θεωρώ γελοία λέξη το "θυμάμαι", όπως και το "μνημονεύω. Όταν χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτές τις λέξεις, συνήθως άλλα θέλουν να πουν κι άλλες σκέψεις βγαίνουν τελικά από το στόμα τους. Κάτι τέτοιο έχει να κάνει με την υποκρισία τους μονάχα και την ανάγκη να γίνονται ηθοποιοί που και που στη ζωή τους.
Τελοσπάντων, όπως και να με λένε, εγώ τέλειωσα με δαύτους. Πέρασα στην ανυπαρξία. Έλιωσα και πέταξα. Είμαι απομεινάρια και φως.
Καθώς δεν υπήρξα άνθρωπος βουδιστής δεν μπορώ να μετενσαρκωθώ. Αν μπορούσα θα ήθελα να ήμουν πάλι το ίδιο. Πάλι αυτό που υπήρξα. Το ευμετάβλητο, εύθραυστο, ορμητικό, στατικό, ρευστό, αντιφατικό πλάσμα που μίσησα, αγάπησα και ξαναμίσησα με σθένος. Αυτός ο εαυτός που ποτέ δεν κατάφερε να μου πει τι θέλησε και πως. Που όσο έξυπνος, οξυδερκής και δυναμικός υπήρξε, άλλο τόσο απαισιόδοξος, απελπισμένος, μανιακός και λειψός πέθανε.
Αν ζούσα τώρα θα άλλαζα τους ψυχιάτρους σαν τα πουκάμισα, σαν τα βραδυνά φορέματα πριν το ραντεβού με υποψήφιο εραστή, θα δοκίμαζα τα αντικαταθλιπτικά και αντιστρες φάρμακα, θα έκανα πειράματα για το αν ταιριάζουν με ποτά, θα είχα κενά μνήμης επειδή δεν ταιριάζουν, θα θύμωνα λιγότερο παίρνοντάς αυτά - κατά τα άλλα θα ήμουν απαράλλαχτο εγώ, γιατί όσες επιδερμίδες κι αν φορέσω, το υλικό μου είναι σπάνιας αλλόκοτης δυσεύρετης κράσης. Και δεν είναι αλαζονικό αυτό.Ή μπορεί και να είναι λιγάκι. Ωστόσο, μετά από όλες τις ανωτέρω δοκιμασίες και μετά από πάμπολλα συμβούλια και συσκέψεις θα κατέληγα στο συμπέρασμα πως δεν χρήζω βοηθείας. Πως ο από μηχανής θεός μου δεν ανακαλύφθηκε ακόμα και καλά θα κάνω να το βουλώσω και να συνεχίζω να χαζεύω τον κόσμο με διάπλατα αθώα μάτια, απορώντας με την ασπλαχνία, τη βλακεία και την υπεροψία διαρκώς. Να συνεχίζω, λοιπόν, να αναπνέω αισχρό αέρα, να μπουκώνω με άγχος το θώρακα, να σφαλίζω με απάθεια το βλέμμα, αφού έτσι πρέπει κι αφού οι επιλογές είναι τόσες και λίγες.Το μόνο που με φοβίζει είναι πως το παιδί μου που ονειρεύομαι να έρχεται στον κόσμο και που θα έχει μια καταθλιπτικιά για μάνα, που δεν θα μπορεί να του εξηγήσει γιατί αγόρασε μια καλύβα ψηλά στο βουνό με θέα τη θάλασσα κι επέλεξε να το μεγαλώσει με αγριόχορτα και κριθαρένιο παξιμάδι. Δεν θα'χω απαντήσεις, όπως βέβαια δεν θα'χω και την παραπάνω ιδανική επιλογή. Και το παιδί μου ελπίζω να σταθεί πιο δυνατό από μένα αφού θα βάλω τα δυνατά μου να φτύσω δύναμη μέσα στο πρωτόγαλα που θα το ταϊσω.