Μέσα η φλατ τηλεόραση λέει πάλι πως στη Γάζα σκοτώθηκαν άνθρωποι.Παγώνω, μα μόνο για ένα λεπτό. Η αναισθησία μου είναι συγγενική της ανοχής μου σε όλα αυτά που βλέπω να σέρνονται απροκάλυπτα άσχημα γύρω μου. Γίνομαι όμορφη, παινεύεις τα αμυγδαλωτά μου μάτια, ομορφαίνω κι άλλο, χαιρετάω τη χνουδόμπαλα που έχουμε για παιδί,μου ανταποδίδει με δυο γαβγίσματα και βγαίνω στη ζέστη. Τέσσερις ώρες χωρίς ανάσα και με τον πανικό έτοιμο να ξεβραστεί από τις χαραμάδες των δοντιών και τις ιδρωμένες παλάμες, τριγυρνούσα στην αθηναϊκή άσφαλτο είτε περπατώντας την είτε πάνω σε ρόδες. Μα οι δουλειές πρέπει να γίνουν. Θα ήθελα να ήταν όλα κοντά, να μη βρωμάει έξω, να μην πρέπει να συναντάω πρεζάκια και πουτάνες και ανώμαλους να τρίβουν τον καβάλο τους στους κώλους των κοριτσιών που στέκονται όρθια στα λεωφορεία.Όμως, ομορφιά εδώ υπάρχει ελάχιστη και μόνο για μάτια που μπορούν να την ανακαλύψουν.Είναι κυρίως ασπρόμαυρη και χαράζει πρόσωπα και χαμόγελα και λακκάκια και καμπύλες.
Από Ζωγράφου φτάνω στα κτελ, να στείλω το δέμα , να τελειώνω.Ο Φώτης και η Βασούλα είναι τύφλα και προχωράνε σα χεσμένοι απ'άκρη σ'άκρη στο λεωφορείο.Είχα μια παρόρμηση να τους πιάσω να τους κολλήσω ένα-ένα τα ζαβλακωμένα πρόσωπά τους στο τζάμι και να τους δείξω τη ζωή που υπάρχει εκεί έξω παρά τη βρωμιά. Μα τι νόημα θα είχε; Τα παραμύθια μου κόντρα στην παραμύθα τους. Γράψατε δύο.Μια βόλτα στην ομόνοια με κάνει να νοσταλγώ μια από εκείνες τις εκκωφαντικές ξέφρενες νύχτες που η Αθήνα ήταν γωνιά και συναυλία ενώ σε δεύτερο χρόνο θέλησα μόνο μια μπανιέρα γεμάτη μπεταντίν να χωθώ, να ξεπλυθώ απ'όλες τις αμαρτίες, τις αληθινές όμως, που συνάντησα στο δρόμο μου.Ευτυχώς, επιστρέφω με καναρινί αυτοκίνητο και αιρκοντίσιον που το μισώ ,μα τελικά ευχαρίστησα από μέσα μου τον οδηγό που το άναψε.Δίπλα μου μια συνομήλικη που ενώ κι αυτή είναι ντυμένη στα μαύρα, φοράει και φακιόλι κι έχει μουστάκι.Έχει τάξει τον εαυτό της στα θεία. Ίσως και να της φάνηκα πολύ πορνική με το κοκκινάδι στα χείλια και τις τσιγκελωτές βλεφαρίδες,αλλά χέστηκα. Έχουν πάψει να με απασχολούν οι άνθρωποι αυτοί που ντύνονται μανδύα την ταπεινότητα την ώρα που η υποκρισία χύνεται από τα μπατζάκια τους.Εγώ είμαι παλιάτσος και το δηλώνω με κάθε ευκαιρία.Μόνο τη στρογγυλή μου μύτη ξεχνάω να κουβαλάω μαζί, αφού την έδωσα στο σκύλο να παίζει.