Σελίδες

cachée



Δεν το είπε "σαγρέ", κάπως αλλιώς το είπε η πωλήτρια. Σίγουρα όχι γυαλιστερό, κάπως ματ είναι και χειροποίητο. Όμορφο, ασημένιο δαχτυλίδι στολίζει τον δείκτη στο δεξί χέρι της Λέα. "Τα δάχτυλά σου είναι μακρυά και λεπτά, δάχτυλα πιανίστριας." Μα εκείνη πιάνο δεν έμαθε ποτέ, ούτε είχε ιδιαίτερα παράφορη σχέση με μια κιθάρα που παλιά, πριν χρόνια γρατζουνούσε. "Άρρυθμη είσαι", έτσι της είχε προσάψει ο Σπύρος, με το παχύ ,στριφογυριστό λάμδα, την διαρκή φλυαρία, που παρόλ'αυτά ήταν γλυκός.Γλυκός και αυστηρός και άστατος , όλα αυτά μαζί. 
Δεν θυμάται πολλά από εκείνα τα χρόνια στην βορειοανατολική πλευρά. Μόνο πως έκανε κρύο αφιλόξενο τους χειμώνες και άδειαζαν οι δρόμοι και τα μαγαζιά κι εκείνη με ένα κουτάκι κοκακόλα στο ένα χέρι και σταθερά αναμμένο τσιγάρο στο άλλο, έκοβε βόλτες από την Δραγούμη στη Δημοκρατίας και κατευθείαν στο φάρο, για να ξαναγυρίσει ξυλιασμένη κάποια ώρα μετά. Οι βραδιές , οι ακόμα πιο μοναχικές που χρονομετρούσε με το Again να παίζει επαναληπτικά στα αυτιά , την ώρα που χρειαζόταν για να φτάσει στο πλησιέστερο περίπτερο και να ψωνίσει καπνούς και λοιπά σύνεργα. ,ακόμα την στοιχειώνουν. Ατέλειωτες κουβέντες με τον εαυτό και σχέδια για φυγή. Κι ένα βιβλίο που χάθηκε μα δεν την φύλαξε τελικά από τη γλύκα των πραγμάτων όπως υποσχόταν ο τίτλος του. Άσχημα χρόνια, χρόνια γκρίζα. Όσο κι αν θέλει να τα ξεφορτωθεί, την έχουν γεμίσει με τζάντζαλα ψυχολογικά που κατά καιρούς επιχειρούσε να καταχωνιάσει.
Σήμερα,κάθε γωνιά στην Αθήνα την πάει πίσω σε αλλοτινούς τόπους, τρόπους, συνήθειες, ανθρώπους,καταστάσεις, τέλματα και τελικές διεξόδους.
Θυμόταν πάντα να γράφει. Σε τετράδια με τουλίπες απ'έξω κι αργότερα σε μαύρα τεφτέρια με τετραγωνισμένα φύλλα για ατίθασες σκέψεις. Αγάπησε τα moleskine κι ας μην ήταν αντάξιά της. 
Κάπου μέσα της , η Λέα ένιωθε πως πάντα μπορούσε να βρει το ταλέντο της. Ένας άνθρωπος γεννιέται με ένα ταλέντο. Σίγουρα. Το πίστευε. Και δε θα ήθελε να είναι το δικό της εφάμιλλο με το ,dying is an art, like everything else. I do it exceptionally well, της Πλαθ ,όσο κι αν τη θαύμαζε.
Δεν μπορεί να είναι ταλέντο το να ακούς, ούτε το να βλέπεις. Σίγουρα όχι το να αγγίζεις. Ταλέντο με βούλα χρειαζόταν. Μια ανακάλυψη, μια συλλογή ποιητική, ένα έργο τέχνης, ένα σονέτο, μια χορογραφία, μια συλλογή από φωτογραφίες. Ένα κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα που να αποδεικνύει την κλίση της.Θα ήταν ελέυθερη αν ζούσε μέσα στο σουρρεαλισμό του Miró ή τη ριζοσπαστική "πορνογραφία" του Κλιμτ, Θα ήταν ελεύθερη αν είχε γεννηθεί σε άλλη εποχή ίσως.
Μια αποθαρρυντική βουτιά του πέλματος στη λακούβα με τα λασπόνερα, προσγειώνει τη Λέα στο απόγευμα της ανοιξιάτικης  Πέμπτης. Σαν από ξύπνημα ζητά να νιφτεί κι αποφασίζει πως πρέπει να είναι εδώ, να προσπαθεί και να κλειδώσει επιτέλους σε ένα χάρτινο κουτί τα ονείρατά και τις αναμνήσεις της αφού η ζωή της μόνο μια φορά συμβαίνει.